آهی از ته دل کشیدم وتو دلم گفتم:《دیگه غصه نخور مانیسا انتظار نداشتی که بیاد تو رو بگیره، تو دیگه دیگه دوستش نداری!》
ولی حقیقت ماجرا این نبود، هم دوستش داشتم و هم ازش متنفر بودم، هم دلم میخواست پیشم داشته باشمش و هم نه…
این احساس دوگانه بود که من رو عذاب میداد.
اگه میدونستم حسم یکیه کاری براش انجام میدادم ولی افسوس…
داشتم با افکاراتم و احساساتم میجنگیدم که صدای مردونه ی کسی توجهم رو جلب کرد.
:《خانوم کامکار؟؟》
-:《بله بفرماید؟؟》
:《میشه لطفا یه دقیقه تشریف بیارید؟؟》
-:《به چه دلیل؟؟》
دستش رو سمت ماشینی دراز کرد و گفت:《خدمتتون عرض میکنم.》
با تردید بلند شدم و همراهش به سمت اون ماشین رفتم.
نزدیک ماشین شدیم.
-:《نمی خواید بگید اینجا چه خبره!》
در ماشین رو باز کرد و گفت:《سوار بشین خودتون همه چی رو میفهمین.》
اخمام رو در هم کشیدم و گفتم:《من برای چی باید سوار این ماشین بشم؟؟》
:《چون آقا دستور دادن.》
-:《آقاتون کیه؟؟مزاحمی؟؟》
پشتم رو کردم و به راهم ادامه دادم ولی اون مرد من رو از پشت گرفت و تو ماشین انداخت رو صندلی کمک راننده نشست و به راننده دستور حرکت داد.
این اتفاق انقدر سریع رخ داد که قدرت هر واکنشی رو ازم گرفته بود.
کمی که به خودم اومدم جیغ زدم.
-:《منو دارین کجا میبرین؟؟؟ نگهدار آقا نگهدار…》
اون مردی که من رو داخل ماشین انداخت آروم گفت:《برای اون رفتارم ازتون عذر میخوام، آخه آقا تاکید کردن که هر طور شده شما رو بیاریم.》
همونطور که با مشت و لگد سعی داشتم در ماشین رو باز کنم گفتم:《آقاتون کدوم خریه؟؟؟ بخدا اگه همینجا پیادم نکنید ازتون شکایت میکنم،میدونید که آدم ربایی تو ایران چه حکمی داره نه؟؟؟زود پیادم کنید.》
انگار داشتم با دیوار صحبت میکردم، چون دیگه جوابم رو ندادن.