وقتی ساعت ملاقات تمام شد و من نیز به همراه جمعیت ملاقات کننده توی راهرو آهسته پیش می رفتم یکدفعه صدای جذابش را از پشت سرم شنیدم:
– ثریا خانم می شه یه لحظه صبر کنید؟
ایستادم و برگشتم و نگاه شیدایم را که قادر نبود اشتیاقش را پنهان کند به او دوختم، حتما نام مرا از شهره یا مادرش پرسیده بود. وقتی نزدیکم شد آهسته با یکدیگر مشغول قدم زدن شدیم و از پله ها به طرف پایین سرازیر گشتیم.
– فکر می کنم من شما رو توی خواب دیدم!
لبخندی زدم:
– خواب؟ می شه تعریف کنید؟
– چیزی یادم نمیاد، فقط وقتی دیدمتون احساس کردم…. قبلا…. یه جایی…. نمی دونم کجا شاید توی خواب دیدمتون.
_احتمالا شما قسمتی از آینده رو به خاطر میارید! شما نقش بزرگی توی سرنوشت شهره دارید آقای سراج!
– یعنی اون با من ازدواج می کنه؟
اوقاتم کمی تلخ شد ولی به روی خودم نیاوردم:
– قصه ی ازدواج و این حرفا نیست، شما به شهره کمک کردید تا به لحظه ای برگرده که می خواست وارد اون شومینه بشه!
ناگهان از حیرت در جا خشکید، من نیز یک قدم جلوتر از او ایستادم و برگشتم، گفت:
شما از اون شومینه خبر دارید؟
– من مالک اون شومیه ام!
_ به من دقیقا بگید کی هستید؟
– آقای سراج، من….
– راحت باش، احسان صدام کن.
چشمانم را مستانه بر هم فشردم و دسستم را روی قلبم گذاشتم تا دردش اندکی التیام یابد، با تعجب به رفتارم نگریست
– بیست و چهار سال دیگه هم به من همینو گفتید! راحت باش احسان صدام کن! می خوام این بار خیلی راحت باشم احسان، خیلی راحت…