خراب بودم، خراب که نه؛ ویران شده بودم و کسی به دادم نمی‌رسید. از دیشب چشم روی هم نگذاشته بودم و درد وحشتناکی که در همه‌ی بدنم می‌پیچید، امانم را بریده و سر و صدایی که از بیرون می‌آمد هم کلافه و عصبی‌ترم کرده بود.
طبق معمول جمعه‌ها، مهمانی مادرجون به راه بود و حال خراب مرا که صبح دیده بود، بهتر دید که استراحت کنم و به این بهانه از اتاق بیرون نرفته بودم‌. هرکدام هم که به دیدنم می‌آمدند تا جویای حالم شوند، خودم را به خواب می‌زدم تا زودتر از اتاق خارج شوند.
همه آمده بودند جز کسی که چشم انتظارش بودم.
چندین بار برایش پیام فرستادم و قسمش دادم تا به اتاق بیاید. اما اهمیتی نمی‌داد و من هرلحظه خود را به مرگ نزدیک‌تر می‌دیدم. یک‌بار دیگر پیام دادم و دقایقی بعد، بالاخره آمد. در را بست و قدمی به جلو برداشت، چهره‌اش را در هم کشید و با اخم نگاهم کرد.
– چیه؟ چیکار داری؟
به سختی تن و بدن دردناکم را تکان دادم و از تخت پایین آمدم، لرزان مقابلش ایستادم و منی که حتی توان حرف زدن هم نداشتم، بریده بریده و ملتسمانه به حرف آمدم.
– سپهر دارم میمیرم… توروخدا به دادم برس؛ فقط همین یه بار سپهر… قسم می‌خورم که بار آخرم باشه…
خشمگین میان حرفم آمد.
– یعنی پررو تر از تو ندیدم تا حالا! از من می‌خوای برم برات مواد بیارم؟!
– سپهر همین یه بار، به خدا دارم میمیرم، خمارم…
فکش منقبض شد و پیش از تمام شدن حرفم، با سیلی‌ای که روانه صورتم کرد، تعادلم را از دست دادم و پیش از افتادن، دستم را به دیوار گرفتم. دوباره و بی‌جان، با چشمانی خیس مقابلش ایستادم.
– اینقدر بی‌شرم و حیا شدی که تو روی من می‌مونی و میگی خماری؟! بلایی به سرت بیارم که خماری از سرت بیفته!
نگاه حقیرانه و پر از خشمش را گرفت و فورا از اتاق بیرون رفت و من با یاس و گریه، همانجا سقوط کردم و باز هم درد و درد و درد!
نمی‌دانم چقدر گذشته بود، نیم ساعت، یک ساعت یا دو ساعت؛ اما هر چه بود من در حال دست و پنجه نرم کردن با مرگ بودم که در اتاق باز شد و صدایش را شنیدم.
– پاشو!
به سختی، پهلو به پهلو شدم و به طرفش چرخیدم. در را بست و جلو آمد. سیگاری را مقابلم انداخت و آهسته و عصبی غرید:
– فعلا این و بگیر، چون نمی‌خوام با این وضع بمیری و آبروی چندین و چندساله‌مون و به باد بدی. به وقتش دارم برات!
دوباره از اتاق بیرون رفت و به محض خروجش، جانی تازه گرفتم و برخاستم. در را قفل کردم و حریصانه فندک لعنتی کتی را از روی میز برداشتم و سیگار را دود کردم. هر چند درد تنم را التیام بخشید، اما این‌بار نتوانست دردِ نداشتن سپهر و حجم عظیمی از دلواپسی و ترس و وحشت از بی‌آبرویی که روح و جانم را تسخیر کرده بودند را از یادم ببرد!