کلاس که تموم شد سطل به دست وارد محوطه ی دانشگاه شدم و به سمت ماشینم رفتم. به خاطر سنگینی سطل لنگ میزدم که یکی صدام کرد.
ـ خانم راننده.
صورتمو به سمت صدا برگردوندم. اینکه همون پسره است که ماشینش خیلی جیگر بود.
ـ کمک نمیخواین؟
با سرش به سطل اشاره کرد.
یه فکر بکر و شیطانی به ذهنم رسید.
ـ البته. چرا که نه؟ فقط نیازی به سطلش نیست. بزارید بیارمش بیرون بدم دستتون. اینجوری راحت ترید.
پسره که ازپذیرفتن پیشنهادش کلی ذوق مرگ شده بود، با نیش باز منتظر ایستاده بود. بهش پشت کردم و یه جفت دستکش که همیشه برای روز مبادا توی جیب مانتوم بود و دستم کردم. مار و توی دستم گرفتم و تکونش دادم که مثلا زنده است و داره تکون میخوره. باید ادبش کنم تا دفعه ی دیگه هوس کمک کردن به یه دختر به سرش نزنه. من که میدونم قصدش از کمک چیه؟
مارو سریع بردم طرف دستهاش وگفتم:
ـ مراقب باشید یکم وحشیه. گازتون نگیره.
قیافه ی پسره دیدنی بود. چند قدم به عقب برداشت و پاش به یه چیزی گیر کرد و افتاد روی زمین. وای خداجون. پسر مردم از دست رفت. رنگش مثل گچ سفید شده بود.
مارو انداختم توی سطل و رفتم کنار پسرِ، تا حالشو بپرسم.
ـ ماره مرده نترس. داشتم باهات شوخی میکردم. سکته نکنی بمیری خونت بیفته گردنم
ـ خیلی دیوونه ای.
ـ دیوونه واسه یه دقیقه ام. انگار الان بهتری.
از جاش بلند شد و گفت:
ـ حالم بهتره. ولی به زودی خونم می افته گردنت!
یعنی چی منظورت چیه؟
ـ خیلی وقته که خواب و خوراکو ازم گرفتی… همین طوری پیش بره، خونم می افته گردنت.
یکم طول کشید تا منظورشو فهمیدم. زود سوار ماشین شدم و رفتم. مگه چند بار منو دیده که از این حرف ها میزنه؟