مقداری از متن رمان بازی خصوصی

بیایید نگاهی بندازیم به شروع رمان بازی خصوصی اثر نیلوفر قائمی فر :

با اسرا وارد خونه ی دوستمون سماء شدیم ، سماء و برادرش جلوی در ایستاده بودن تا ازمون استقبال کنند. جعبه شکلاتُ دست سماء دادم و گفت :

سماء-میذاشتید صبح میومدید.

منو اسرا که هر دو درگیر باز کردن بوت هامون بودیم، گفتم :

-باید مغازه رو می بستیم ، نیایشُ می بردم خونه ی مادرم میومدیم

سماء-فروقرتونو ریختید راه افتادید ؟!

اسرا-حالا که نه صدای موزیکی میاد نه چیزی ، اَه چرا بوت در نمیاد!

سماء-با کفش بیایید داخل

– نه کفش آوردیم ، خونه کثیف میشه

برادر سماء ، افرا گفت :

– همه با کفش اومدن ، انقدر خودتونو اذیت نکنید

سماء- آخه این مامان”اشاره به من” ، فکرش شبیه مامان هاست.

با خنده گفتم :

– آره من ننجونم خبر ندارید ؛ بیا در اومد

اسرا-کی اومده؟ کی نیومده ؟

افرا-فقط شما نیومده بودید

اسرا-بچه های خودمونن، فقط صاحب رستورانی که افرا توش کار میکنه هم اینبار دعوت کردیم

-پس رستورانُ دست کی سپردید؟

افر-اونجا یه مدیر داخلی دیگه علاوه بر من داره.

اسرا با خنده در حالی که کفشو می پوشید گفت :

-آخه مدیر داخلی رستوران یعنی چی؟

-یعنی خوردن مردمو مدیریت میکنند نترکن.

چهارتا خندیدیم و افرا گفت :

-یه بار بیایید رستوران ببینید چیکار میکنم ، اونجا رستوران شلوغیه ، خودِ « امیر» غذاهاشو طراحیُ پخت ،میکنه

-مگه غذا طراحی داره؟

افرا-یعنی اصول پختش با دستور پخت خود امیره، بعد میدونید که رستوران عربیه

اسرا-این امیرتون عربه؟

افرا-مادرش انگار عراقیه، من از بچه ها شنیدما ، شایدم خالی بستن.

-از این حرف خاله زنک بازی های پرسنل ؟! منم یه زن عموی عراقی داشتم خیلی غذاهاش خوشمزه بود ، البته من بچه بودم از نظر بچه، معمولا هر چیزی میتونه خوشمزه باشه

سماء-بترکید ،چقدر حرف دارید، بیایید تو دیگه.

رو سریمو برداشتم و وارد سالن کوچیک خونه شدیم که همه ایستاده بودن و گفتم :

-سلام به همگی…

«با خنده گفتم:» ببخشید که منتظر نگهتون داشتیم.

اسرا با خنده گفت :

-انتظار این همه استقبالُ نداشتیم .

با همه که می شناختیم دست دادیم تا رسید به همون غریبه که ظاهرا همون “امیر “بود ، آب و رنگ روشن داشت اما چشماش مشکی بود ، یه چیزی بین چهره ی شرقی و غربی بود ! باهاش دست دادمو گفتم :

-من حواّ هستم.

دستمو فشرد چهره اش یه مدلی بود انگار یه چیز بین پوز خند و جدیت رو صورتشه گفت:

-امیر هستم ، خوش وقتم

اسرا-عه ! افرا گفت مادرتون عربِ چرا پس بوری ؟!

-اسرا ! ای بابا !

اومدم رد بشم افرا گفت :

-دو دقیقه نذاشت اطلاعات مخفی بمونه

-هرچی می خوایید یکی بفهمه به اسرا بگید.

اسرا-آقا ناراحت شدی؟

امیر-کی می گه عرب ها حتما سیاه و سبزه ان ؟

با خنده گفتم :

-اسراء، نژاد شناسی، میخونه

اسرا-نه ما هم شنیدیم دیگه به هر حال دیدگاه ما رو عوض کردی ، خوش وقتم

سماء-اجازه هست مهمونی رو شروع کنیم ؟

یکی از دوستامون گفت :

-حالا نه که حوا و اسرا اهل رقصن واسه همین ما رو نگه داشته بودید

اسرا-من موهامو میزان پیلی کردم ، می خوام بیام وسط اتفاقا مو موج بدم.

از اتاق در اومدم یه جین سرمه ای و شومیز آبی کمرنگ تنم بود و موهامو از بالا بسته بودم ، گفتم:

-من موهامو بالا بستم فقط تشویق کنم و بخورم ،  الان یه هفته رژیم بودم برای امشب.

سماء-آره نَکه خیلی اهل عیش و نوشه ، اصلا ما چرا با حوا دوستیم بچه ها ؟خیلی مسخره است.

خودم غش غش خندیدم و گفتم:

-من مادر همه ام.

افرا-آقاامیر یه چیز جالب در مورد حوا بهت بگم شاخ دربیاری ، به حوا میخوره یه دختر شونزده ساله داشته باشه؟

امیر با همون پوزخندی که نمی دونم از شیطنت بود یا برای شخصیتش بود یه تای ابروشو بالا داد و گفت:

-دست میندازید!

اسرا یه بورک برداشت و گفت :

-اصلا به من میاد خاله ی یه بچه شونزده ساله ی سرتق باشم.

سماء-از دو سال دیگه اونو دعوت میکنیم ننه اش خیلی قانون داره.

امیر-قانون ِ چی؟!

سماء-مشروب نمی خوره، چون نیایش می فهمه.

افرا-شب خونه کسی نمی مونه ،چون نیایش بعد راه یاد می گیره خونه دوستش می مونه.

یکی دیگه از دوستامون:

-با آقایون عکس نمی گیره اگر احیانا نیایش بفهمه فکرش خراب می شه.

نفر بعدی-تازه وسط مهمونی همه باید ساکت بشیم به نیایش زنگ بزنه.

یکی دیگه با خنده گفت:

-نه می دونید جالب چیه ، اینکه نیایش تک تک ما رو می شناسه ولی نمی دونه ما همه همدیگرو می شناسیم.

-انشالله

به سینه ام زد و با خنده گفت:

-همه اتون ننه بابا بشید بفهمید.

رو به امیر گفتم :

-الان سنش تو بد موقعیتی ، نوجوونه ،می تونه هزار تا برداشت کنه.

امیر-به نظرم کار درستی می کنی.

همه با هم گفتن :

-اه اه . . . حالمون بد شد

لیوان آب میوه رو بالا گرفتم و گفتم :

-من دوست واقعیمو پیدا کردم

امیر با خنده گیلاسشو بالا گرفت و سماء گفت :

-امیر نکنه تو هم بابایی؟

امیر خندید و گفت:

-بابای یه مرد سیبیل کلفت ؟

افرا-ما از سر حوا فهمیدیم هیچی نا ممکن نیست

اسرا-بیچاره ها خواهرمن دو سال دیگه تو سی سالگی بچه اش دیگه از آب و گل دراومده بعد شماها تازه بعدها می خوایید ونگ ونگ یکیُ بشنوید.

سماء-آره آره اینو راست میگه ، خب بریم پی عیش و نوش . . .

من رو صندلی اپن نشستم و از خوراکی های رو اپن می خورم ، رو گازُ نگاه کردم ، دلم چای میخواست از ساعت هشت و نیم صبح سر پا بودم ، رفتم کتری گذاشتم و از کابینت سماء قوری برداشتم ، افرا بلند گفت:

-باز اون شروع کرد.

خنده ام گرفت و گفتم:

-شماها به من چیکار دارید؟ آقا من چای خورم ، با چای بیشتر از مشروب حال می کنم .

به اسرا نگاه کردم، یه شات سریع بالا داد. به سماء اشاره کردم بهش بگه نخوره ، نفهم صد سری گفتم نیایش می فهمه ، دوست نداشتم بدونه ما مهمونی مختلط میریم و مشروب می خوریم و می رقصیم ، اگر فکرش بهم بریزه چی؟ نمی خوام تصورات غلطی کنه.

اسراء اشاره کرد یکی خوردم ، لب زدم. به همون رد نگاهش سرمو طرفش چرخوند  ، یه شلوار جذب پارچه سرمه ای پوشیده بود با یه پیرهن مردونه جذب شیری که آستیناشو بالا داده بود سینه ی ستبرش جلوی پیرهنُ دچار کشش کرده بود ، شونه و سینه اش از دور کمرش پهن تر بود و به هیکلش زاویه داده بود!

لبخندی کمرنگ به سمتش زدم و برگشتم چای دم کردم به سمت اُپن که اومدم دیدم اونور اُپن نشسته ، به سرش یه زاویه به طرف بالا داد و انگار جای بالا دادن ابروهاش چشماشو بازتر می کرد با همون پوزخند کمرنگ رو لبش گفت:

-چایی!

لبخندی پهن و دندون نما زدمُ بدون اینکه نگاش کنم گفتم:

-اگر میخوای مسخره ام کنی اشکال نداره تو این زمینه من پوست کلفتم

امیر – نه برام جالبه ، مادر کم سن و سالی که داره درست رفتار میکنه.

سربلند کردم و با شور گفتم:

-ترو خدا تو واقعا « خندیدمو گفتم » اولین نفری اینو می گی

امیر-نه ، مطمئنم همه همین عقیده رو دارن اما می خوان تو هم تو خوش گذرونیشون شریک باشی

سری تکون دادم و گفتم:

-آری

امیر-چند سالگی به دنیا آوردیش؟

خندیدم سرمُ عقب دادم و گفتم :

-ببین تازه با هم آشنا شدیم ، موضوعات ضایع زندگی منو نپرس.

امیر با اینکه ته چهره اش اون خنده بود اما صورتش نمی خندید ، چشماشو بازتر کرد و گفت:

-به دنیا آوردن دخترت ضایع است؟

-نه نه! به دنیا آوردن نیایش نه ، سنی که به دنیا آوردمش.

«لبخند تلخی زدم و گفتم:

-گفتن اون سخته و … و مسخره … واسه این دوره زمونه.

امیر-پدرشو می شناسی؟

اخم کردم ولی نه از عصبانیت از روی درگیری فکری و گفتم:

-من ازدواج کردم نیایشُ به دنیا آوردم

امیر سری تکون داد و گفت:

-خب پس ، پدرش کو …

به دور و برش نگاه کرد و لبخند تلخی زدمو گفتم:

-نه جدا … جدا شدیم ، یعنی این صلاح بود.

امیر سری تکون داد و گفت:

-صلاح بودن، خیلی خوبه.

مکثی کرد و گفت:

-ناراحتت کردم؟

خندیدم و گفتم :

-نه ، میدونی …  تو خوب گوش میدی ، آدما دنبال گوش می گردن.

امیر-تو هم خوب حرف می زنی ، مخصوصا وقتی بینش می خندی.

خجالت کشیدم خندیدم و به طرف کتری نگاه کردم و گفتم :

-من مشروبم حاضره ، منظورم چایه

امیر-من از زن هایی که مشروب می خورن خوشم نمیاد.

پشت بهش بودم ، اخمی از حرفش کردم ، یعنی چی؟! حالا یعنی مثلا میخواست بگه کار منو پسندیده؟!

چای برای خودم ریختم و گفت:

-اما … از آدمایی که حد خودشونو می دونند بیشتر از عقیده ی خودم دوست دارم.

اخمی از گنگی حرفش زدم و به بالا نگاه کردم و گفتم:

-خیلی فلسفی شد! تو اگر اشتباه نکنم آشپزی خوندی آره؟

سری تکون داد و گفت:

-ایتالیا ، چندساله اومدم ، اونور آشپز بودم ، اما اینجا رستوران خودمو دارم

-خونواده ات اونورن؟

امیر-نه من هیجده سالگی رفتم ، اونجا درس خوندم ، از ظرف شستن شروع به کار کردم « متعجب و هیجان زده نگاش کردم » بعد گارسون شدم ، بعد آشپز ، بعد سرآشپز … تو اندیمشک یه شیرینی فروشی دارم ، اونجا دست خودم نیست ، خونواده ام میگردونند اما با دستور شیرینی های من ، اینجا دست خودمه.

-به قول این بفرمایید شام wow – وَئوع – چه اکتیو ناراحت نمی شی بپرسم چند سالته؟

امیر- سی و چهار و تو؟

-بیست و هشت ، ولی تو موفقی! آفرین

امیر- تو چیکار میکنی؟

-من یه مغازه ی کوچیک سبزی خرد کنی و سبزیجات دارم با اسرا اونجا کار میکنیم ، البته اجاره هست « شونه بالا دادمُ گفتم » محیطش خوبه خانوما میان ، همه چی تمیز « با خنده گفتم » مخصوص رستوران هم پکیج داریم.

امیر با لبخند نه زیاد پهن ، چشمامو باز کرد و گفت :

-رستوران ، باز لبخند زد و گفت : سبزیجات مثل؟

-مثـــــلِ … بادمجون کبابی ، کرفس سرخ شده … هرچی که فکرشو بکنی ، تازه کلی خشکبار هم داریم و از همه مهمتر تخفیف داریم

چشماشو باز کرد با همون پوزخند نمکین گفت:

-اوه!

چشمامو رو هم گذاشتم و گفتم:

-آره

پوزخندش پر رنگ تر شد و گفت : الان برام تعریف کردی یا مخ یه صاحب رستورانُ زدی که ازت خرید کنه؟

یه چشممو بستم و گفتم :

-خب … راستش دومی

دندون نما خندید و گفت :

-باااشه به هرحال اینطوری بهونه هم پیدا میشه ….

متعجب گفتم:

-بهونه ی چی؟

با شیطنتی خونسردانه در حالی که خیره به چشمم بود گفت:

-تو رو میبینم

قیافه اش یه جوری بود که خنده ام گرفت ، بلند خندیدم و جلوی دهنمو گرفتمُ و گفتم:

-چی داری میگی منم می خندم

سماء با قر اومد جلو و گفت:

-امیر پاشو برقص

امیر-من مگه زنم قر بدم؟!

پوزخندش پررنگ تر شد، چهره اش خاصه از اون مدل ها که شاید هر جایی نبینی! سما با لب و لوچه ی آویزون گفت:

-دورهمی واسه چی گرفتیم پس!؟ خوش بگذرونیم دیگه!

امیر-من هنوز گرم نشدم!

سما-یعنی گرم بشی میای می ترکونی؟!

با سما خندیدیم و گفتم:

-ممد خردادیان نشی

امیر-به استایل من ممد خردادیان میاد.

من و سما با هم با خنده و تعجب گفتیم:

-اوه اوه!

صدای جیغ و خنده ی بچه ها اومد، به وسط جمع نگاه کردیم، دو تا از پسرا کَل انداخته بودن… به امیر گفتم:

-اینطوری می رقصی؟

امیر خندید و گفت:

-من سی و چهار سالمه

خنده اش رو جوری جمع کرد که ته مونده اش همون پوزخند رو لبش موند، لابد کلی تمرین کرده که فهمیده این پوزخند خیلی مزین گر صورتشه!

-یعنی پیر شدی؟

امیر پلکاشو بست و با تکون کوچیک سرش گفت”

-نُچ، پخته شدم.

-اَئع! تو خیلی فلسفی حرف می زنی یهو می خوره تو ذوق حرفم!

امیر دندون نما خندید و گفت:

-نه بابا؟شما بخند من حرف نمی زنم.

از رو صندلی اونور اُپن بلند شدم شومیزم رو تکون دادم و گفتم:

-اووف گرمم شد!

یعنی حرفش یجورائی بهم هیجان داد و خجالت کشیدم، بدون اینکه حرکتی به خودش بده با نگاهش سر تا پام رو نظری انداخت و پررنگ تر خنده ی کَجَکیشو رو لب نشوند. اسرا اومد و کنار امیر روی صندلی نشست و یه مقدار از سوسیس بندری توی ظرف برای خودش کشید و گفت:

-درمورد چی حرف می زنید؟

امیر-درمورد اونایی که یه شات می زنن اندازه ی یه نصف شیشه مست میشن.

اسرا با چشمای گرد گفت:

-داری منو مسخره می کنی؟! من نخورده سرمستم!

امیر-نه بابا!

یه جوری می گفت «نه بابا» ، یه جوری تند و سریع تلفظ می کرد ، یه جوری که انگار یه تعجب مسخره کننده ست که طرف جای اینکه بهش بربخوره خنده اش می گیره!

اسرا-والله خواهرم می دونه «یه تیکه سوسیس تو دهنش گذاشت و ادامه داد» بگو حوا.

امیر-پس خواهرید! حوا و اسرا، هووم.

افرا اومد دست انداخت رو شونه ی اسرا و گفت:

-اسرا یکم سالاد به من بده.

خوشم نمی اومد اینطوری به اسرا می چسبید، صمیمی بودن با راحتی فرق داشت، به دست افرا نگاه کردم و اسرا از جا بلند شد و یه ظرف برداشت. نگام به امیر افتاد که با سکوت و بدون اون پوزخند نگام می کرد، بچه ها کم کم برای تجدید قوا دور اُپن جمع شدن و من گفتم:

-صدای موزیک رو کم کنین…

همه با هم گفتن:

-اَئهع بـــاز شروع کرد!

خندیدم و گفتم:

-استراحت کنین، مویرگ های مغزتون آسیب می بینه.

به سمت اتاق رفتم و گفتم:

-کسی نیاد تو اتاق ها!

افرا-آقا امیر؟ داره میره با دخترش تماس بگیره، آدم اینقدر از تعهد مادریش خنده اش می گیره که شبیه مادر قدیمی هاس!

سما مادر ما اینقدر تعهد داشت که من و افرا الان دکتر مهندس بودیم!

از تو اتاق گفتم:

-ولی مادر من خیلی متعهد بود…

به نیایش زنگ زدم، گوشیش اِشغال بود و زنگ زدم به مامان و تماسش رو که جواب داد فوری گفتم:

-مامان؟سلام، نیایش کجاست؟!

مامان-تو اتاق پویا داره درس می خونه.

-اون داره درز می خونه نه درس! گوشیش اِشغاله مامان! برو ببین با کیه …

مامان-حوا ولش کن، ای بابا! لابد داره با دوستش حرف می زنه.

-مامان ده شب با کدوم دوست حرف می زنه؟! فردا امتحان داره!

مامان-تو حواست به مهمونی باشه من حواسم هست، واـــی هاشم خونه ست، پرهام هم هست، نگران چی هستی؟!

-باشه بهش بگو دوازده حاضر باشه میام دنبالش.

مامان-صبح از اینجا میره مدرسه دیگه.

-نه نمی خوام فکر کنه شب خونه نبودم، راهِ خونه ی دوست موندن براش باز بشه.

مامان-حوا؟ دخترم تو داری خیلی زندگی رو برای خودت و نیایش سخت می کنی، تو که بچگی نکردی حداقل جوونی کن!

صدای برادرم پارسا اومد که گفت:

-حواست؟! بگو من خودم صبح نیایش رو می برم، اون خیالش راحت باشه.

-نه مامان، از پارسا هم تشکر کن، اینطوری بهتره.

مامان-خیله خب عزیزم.

-شما بخوابید من کلید دارم، دیرتر شد شب اونجا می مونیم.

مامان-باشه مامان جان.

-خداحافظ

تماس رو قطع کردم و از اتاق بیرون اومدم و افرا گفت:

-حالا بخاطر اینکه ما ساکت بودیم باید برقصی.

-من رقص بلد نیستم، چه گیری کردیم آ !!!

افرا-هر چی بلدی.

اسرا به زور غذای تو دهنش رو قورت داد و گفت:

-بلد نیست واقعا.

تا میومدم بشینم هولم می دادن وسط سالن و می گفتن «برقص»؛ سما آهنگ ها رو هی عوض می کرد و می گفت:

-با این؟ یا این؟!

همه می گفتن «نه، نه بعدی»، آخر اون آهنگ «نگو نگو نمیام» رو گذاشت و همه با هم خوندن و دست زدن… تا میومدم بنشینم باز بلندم می کردن که گفتم:

-من فقط می خونم و باهاش ادا در میارم آ

اسرا-شبیه هایده ادا در بیار

افرا-ادای کلمات رو در بیار!

ادابازی می کردم و همه می خندیدن، نگاهم به امیر افتاد، صورتمو میون دستام گرفتم و گفتم:

-وای خجالت کشیدم، الان امیر میگه این چی میگه این وسط؟!

امیر نافذ و خیره با اون پوزخند پنهان روی لبش نگام می کرد، همه برگشتن نگاش کردن که گفت:

-نه بابا؟ من اینقدر جذبه دارم؟!

افرا-نه! آقا امیر جذبه داره ولی الان که کلا جمع رفقاست، نه آقا امیر؟!

امیر-من کاری نکردم، خودش می خواد بپیچونه …

سما-آقا امیر هم بندازین وسط

امیر رو هم آوردن وسط و من دست زنان گفتم:

-خودت خیلی ریز از رقصت تعریف کردی!

امیر-نه بابا؟ این برداشت توئه

اگر رمان بازی خصوصی رو توی اپلیکیشن مطالعه کردید، خوشحال میشیم که نظرتونو درمورد آثار خانم نیلوفر قائمی فر برای بقیه رمان خوان‌ها پایین همین مطلب بنویسید.