– یاسمن و با خودت ببر ایران… این همه سال هواش و داشتی، بازم هواش و داشته باش. نذار گریه کنه، نذار غصه بخوره، نذار نگران شه…
لبخند تلخی زد:
– خیلی دوسِت داره… می‌دونم حس تو هم همینه بهش ولی…
بغض دور گلویش دست حلقه کرد:
– ولی بازم میگم… یه وقت دلش و نشکنی که با من طرفی!
بنیامین زیر لب زمزمه کرد:
– دیگه نه…
قلب ایلیا آرام گرفت و همزمان ناآرام شد:
– خوبه! خیلی خوبه…
و سمت میزش رفت که حرف بنیامین باعث شد بایستد.
– حواست به خودت باشه. توی این دنیا خیلی‌ها هستن که براشون مهمی!
ایلیا تلخ خندید. بی‌صدا… قفسه سینه‌اش تیر کشید و نفهمید دنده‌اش بود یا قلبش…
– دیگه نمی‌خوام ببینمش. نذار چشمم بهش بیفته. حتی توی یه قدمیم هم نمی‌خوام ببینمش… هیچوقت!