فراموش کردن کار چندان سختی نیست؛ باور کنید که بسیار آسانست. شاید ابتدایش کمی درد داشته باشد، کمی اشک، کمی دل زخم، کمی زخم جان و تن! اما به آنِ آمدن اولین قدم‌های فراموشی همه‌شان می‌روند، نه دردی می‌ماند و نه زخمی و نه اشکی و نه آهی! فراموش کردن عصاره‌ی از یاد بردنِ دردِ زاده شدنست؛ درد اولین رهایی از بند خانه‌ی پر از آبِ حبابی، درد اولین تنفس، درد اولین اشک و صدای گریه‌ی زجر به دنیا آمدن…. فراموشی شاید حتی باعث می‌شود یادمان برود چه طور، با چه اعضایی از بدن‌ مادر و تحت چه احساس و اندیشه‌ای زاده شده‌ایم. وگرنه شرم زندگی یافتن از شرمگاه‌ترین عضو ممکن، تمام نوزادان را از به دنیا آمدن و تحمل آن همه سختی طولانی پشیمان می‌ساخت. پشیمانی از روزها سلول ترکاندن، خون دل مادر خوردن، در حفره‌ای گرم و تنگ و تاریک، معلق میان نیستی و هستی به انتظار خروج رشد کردن!