پشت در ایستادم و سعی کردم کلیدی که چند روز پیش از کیهان گرفته بودم را از بین شلوغی وسایل داخل کیفم پیدا کنم.

کلید را در قفل چرخاندم و وارد شدم. نگاهی به حیاط تقریبا بزرگ و ویلایی انداختم. سوز و سرمای هوا، گل های این حیاط را هم بی نسیب نگذاشته و همگی‌شان را ضعیف و بی­جان کرده بود.

با ناراحتی چشم از باغچه­ی خالی شده برداشتم و به قدم هایم سرعت بخشیدم. بعد از عبور از ورودی سالن، خودم را به گرمای خانه رساندم. طبق معمول همیشه، ابتدا نگاهم به دنبال خاله ملیحه به آشپزخانه کشیده شد.

با مشاهده‌ی خانه‌ی خالی و مرورِ روز های هفته، به یادآوردم که خاله ملیحه امروز را در جوار بنفشه بانو می‌گذراند.

آشپزخانه‌ی خالی و کارتون پیتزای روی کانتر، این فکر را به ذهنم رساند که بهتر است غذای امروز را خودم آماده کنم.

به طرف پله ها راه افتادم تا هم خرید های خودم را جدا کنم و از شر سنگینی پالتو رها شوم و تا دیر نشده، فکری به حال غذا کنم.

وارد که اتاق شدم نگاهم به کنار تخت افتاد و لبخند روی لب هایم نشست.

لباس هایم را روی تخت مرتب شده‌ی کیهان گذاشتم و با لذت و اشتیاق به سمت خرید های دوست داشتنی‌ام رفتم.

چشمانم به وسایل بود و ذهنم غرق در دنیای خیال. خیال شیرینِ شروع زندگی با کیهان.

چند دقیقه­ای بود که در تصور روز های آینده گم شده بودم، اما با صدای بلندِ به هم کوبیده شدن در، تکانی خوردم و از فکر آینده به حال پرت شدم. ابتدا ترسیدم که شاید کلید را پشت در جا گذاشته باشم و غریبه‌ای وارد شده باشد. ولی وقتی کلید را کنار لباسم روی تخت دیدم و صدای کیهان را از طبقه‌ی پایین شنیدم، خیالم آسوده شد.

اما این آسودگی دوامی نداشت، زیرا با بلند شدن صدای فریاد کیهان، بلند تر از صدای کوبیده شدن در، با ترس و عجله از اتاق بیرون زدم.

– دیگه داری پات رو از گلیمت دراز تر می‌کنی…. کاری نکن چشم روی نسبت خونی‌مون ببندم و در حد شعور و شخصیت خودت باهات برخورد کنم.

به سمت پله ها دویدم و پله ها را دو تا یکی رد کردم. چهره‌ی عصبی کیهان و سایه‌ی فردی مقابلش را که دیدم، روی پاگرد توقف کردم.

– یه جوری حرف نزن که انگار تا الان، واقعا این نسبتی که می­گی برات مهم بوده!!

گوش هایم که صدای فرد مقابل کیهان را شنید، پیام که به سلول های مغزی‌ام رسید و آنها تشخیص دادند صاحب صدا کیست، لرزی در وجودم نشست و مو به تنم راست شد.

– الان حرفت چیه هان؟؟ حرف حسابت چیه؟؟ بابا مگه زوره دختره تو رو نمی‌خواد…. نمی­فهمی واقعا!!…. یا اینکه نه، می‌فهمی ولی خودت رو زدی خریت.

– تو فکر کردی اون واسه من مهمه؟؟!!…. به درک. به جهنم که من رو نمی‌خواد…. فکر می‌کنی یه دختر دغل کار که هر کاری رو با حیله جلو می‌بره برام ارزشی داره؟؟!!…. بحث من تویی، اعتماد من به توئه….

من جانا رو فرستادم پیش تو…. من شما ها رو باهم آشنا کردم…. بابا لامصب من ازت خواستم جانا رو برام خواستگاری کنی. بعد تو چی­کار کردی!!…. از اعتماد من سواستفاده کردی. با جانا دست به یکی شدید و من رو دور زدید…. کیهان تو فکر کردی من حرف های تو رو راجع به جانا فراموش می‌کنم؟؟!!….

سکوت کیهان و ندیدن هیچ عکس العملی در مقابل فریاد و خشم لجام گسیخته‌ی پندار، من را وادار کرد به آرامی چند پله­ی دیگر پایین بروم. سعی کردم آرام قدم بردارم تا پندار متوجه حضور من در خانه نشود. می‌ترسیدم اگر من را ببیند آتش خشمش بیشتر شود.

به پله های انتهایی که رسیدم با دیدن کیهان، چند پله‌ی آخر را هم طی کردم و پشت دیوار ایستادم. کیهان کتش را کنار زده و دست به کمر وکلافه به روبه­رو نگاه می‌کرد. جایی که احتمال می‌دادم پندار ایستاده باشد.

پندار را نمی‌دیدم، پس قطعا او هم به من هیچ دیدی نداشت. فقط در حوزه‌ی دید کیهان بودم، که او هم انگاری تمام حواسش معطوف به پندار بود.

پندار دوباره شروع کرد. گلایه هایش را از سر گرفت. و من دائم سعی داشتم نگرانی‌ام را کنار بزنم و به این فکر کنم که کیهان در سکوت به شکایت های او گوش می‌دهد و با آرام گرفتن پندار، همه چیز به خوبی سپری می‌شود.

– هر روز تو گوش من خوندی، فکر این دختر رو از سرت بیرون کن…. هر دیقه گفتی، فراموشش کن شما با هم آینده­ای ندارید…. بیشعور تو عموی منی…. من فکر می‌کردم عموم برای صلاح زندگی و آینده‌ی من داره این حرف ها رو می‌زنه…. الان می‌بینم واسه‌ی این که من رو از میدون به در کنه این همه سعی و تلاش کرده…. نامردِ بی معرفت….

– من هنوزم هیچ کدوم از حرف هایی رو هم که زدم عوض نمی‌کنم، چون هنوزم می‌گم که تو و جانا با هم هیچ آینده‌ی روشنی ندارید.

پندار نزدیک­تر شد. خودم را عقب کشیدم و کامل پشت دیوار مخفی شدم. اما باز هم می‌توانستم کیهان را ببینم. پندار مقابل کیهان ایستاد و با خشم به شانه‌اش کوبید.

– آره خب تو عقل کلی…. استاد همه چیز دونی…. صلاح و مصلحت هر کسی رو می‌دونی….

کیهان کلافه چشم بست و با  دندان های به هم فشرده غرید:

– گمشو عقب….

لحنش بر خلاف همیشه بی‌طاقتی داشت، خشم داشت، نفرت داشت.

از ترس دست و پایم شل شده بود. صدای کوبش قلبم در گوش هایم پیچیده و تعداد دم و بازدمم کاملا قابل شمارش بود. دلم گواهی اتفاق های خوبی را نمی‌داد.

پندار که دیوانگی‌اش برای همه مشخص بود، اما من این­بار از کیهان هم خوف داشتم. از مرد همیشه صبور و عاقلم. این اواخر اوضاع زندگی کیهان به شدت آشفته بود و دلیل آشفتگی‌اش هم دقیقا همان پسر مدعی‌ای بود که روبه‌رویش قد علم کرده بود.‌

وحشت داشتم از اینکه کیهان هم کنترلش را از دست بدهد و تلافی تمام مشکلات را یک‌جا، در بیاورد.

پندار عمل قبلی را دوباره تکرار کرد و به شانه‌ی کیهان کوبید، جوری که او را چند قدم عقب فرستاد.

– تو اصلا آدم موجهی که به همه نشون می‌دی نیستی…. خودت رو خوب جلوه می‌دی ولی نامزد برادر زاده­ات رو اغوا می‌کنی…. راستش رو بگو چی شده که مجبور شدی بگیریش، تو که اصلا تو فاز ازدواج نبودی!!

صدای عصبی کیهان آنقدر بلند بود که نفس را در سینه‌ام حبس کرد، اما در مقابل چشم هایم جایی برای درشت‌تر شدن نداشت.

کیهان با یک حرکت پندار را از خودش دور کرد و او را چندیدن قدم به عقب هل داد.

از دیدم خارج شدند، مجبور شدم جلوتر بروم. اما هنوز جرئت نشان دادن خودم را نداشتم.

– دارم هر لحظه مطمئن‌تر می‌شم از کاری که کردم. جانا برات خیلی زیادی بود.

جلوتر رفت و سینه به سینه‌ی پندار ایستاد، سرش را بالا گرفت و با غرور لب زد:

– می‌دونی چیه!! خوب کاری کردم…. تو لیاقتش رو نداشتی. منم اجازه نمی‌دادم جانا تو دست های تو پرپر بشه. ما که چند روز دیگه عقد می‌کنیم، تو هم هیچ غلطی نمی‌تونی بکنی. تا الان هم اگه بلایی سرت نیاوردم فقط به خاطر کامبیزِ. حالا هم از خونه‌ی من گمشو بیرون….

کیهان حرفش را زد و عقب گرد کرد و به سمت آشپزخانه قدم برداشت، اما….

همه چیز در یک لحظه اتفاق افتاد. چشم های یاغی و به خون نشسته‌ی پندار، دستی که در هوا چرخید و روی مجسمه‌ی بالای میزعسلی ثابت شد، قدم هایی که از پشت به کیهان نزدیک شد، یک قدم، دو قدم، سه قدم، دستی که بالا آمد و مجسمه‌ای که بر سر کیهان فرود آمد.

صدای جیغ بلند و وحشت زده‌ی من، اولین صدا بعد از برخورد جسم نیمه جان کیهان با زمین بود….

چشم هایم روی کیهان ثابت مانده بود. باریکه‌ای از خون در کنار سرش جاری بود. صدای وحشت زده و ناباور پندار، اسمم را زمزمه کرد. اما جوابی نگرفت….

نیرویی من را از درون وادار می‌کرد تا به سمت کیهان پرواز کنم. اما پاهایم حتی برای قدم برداشتن هم یاری‌ام نمی‌کرد. شبیه مجسمه‌ای که دقایقی قبل روی میز بود و حالا تیکه های شکسته‌اش کنار بدن بی حرکت کیهان پراکنده شده بود.

به زمین چسبیده بودم…. صورتم خیس شده بود، اما نمی‌دانم کیسه های اشکی‌ام کی و چگونه، بدون ترکیدن هیچ بغضی خودشان را روی صورتم کشانده بودند. حالم دست خودم نبود. نمی‌دانستم داغی آتشی که در وجودم شعله می‌کشید را باورم کنم، یا سرمایی که بدنم را به لرزه انداخته بود….

دلم می‌خواست فرار کنم. از پله ها بالا بروم و خودم را به اتاق خواب برسانم. کنار خرید ها بنشینم و به زندگی رویایی با کیهان فکر کنم. یا این که نه، سوار ماشین باشم و با راننده‌ی بی اعصاب پشت سرم به شدید ترین شکل ممکن تصادف کنم.

هر چیزی پیش بیاید اما پایم به این باز نشود…. خانه‌­ای که به طرز اعجاب انگیزی اطرافم می­چرخید. سینه‌ام می‌سوخت، ریه‌ام برای ذره‌ای اکسیژن ضجه می‌زد و من هیچ کاری از دستم ساخته نبود….

چرخش خانه سریع‌تر شد. صدایی شبیه به فرود آمدن کیهان روی زمین، از فاصله‌ای نزدیک­تر به گوشم رسید. حرکت قفسه‌ی سینه‌ام متوقف شد. اما چشم هایم باز بود. فقط نمی‌دانم چرا به جای جسم به خون نشسته‌ی کیهان، پایه های مبل جلوی دیدم بود.

ثانیه‌ای بعد قدم هایی شتابان خودش را به ما رساند.

چشم هایم بسته شد. دیگر هیچ چیز را به خاطر ندارم، فقط این را می‌دانم که صدای زمزمه‌ای که گاهی اسم من و گاهی کیهان را ادا می‌کرد، آخرین صدایی بود که شنیدم….