زل زد به مردمک‌های تیله‌ای آرام.
دخترک خبر نداشت برای آوات حکم بهار بعد از پایان زمستان را دارد. وقتی خودش چله‌نشین سرما مانده و رو به فصلی تازه حرکت نمی‌کند.
– چطوری باور کنم تو آواتی؟!
لبخند زد.
لبخندش شبیه همان آوات بود.
با همان نگاه گرم و عاشقانه.
– شاید صورتم عوض شده باشه اما قلبم نه.
– دیگه همه چی عوض شده…نه من اون آرامم نه تو اون آوات.
– برای من هیچی عوض نشده آرام.
کلافه سر تکان داد.
– واقعیتو قبول کن.
– واقعیت؟
نگاهش را دزدید.
سخت بود به چشمان او زل بزند و حرف مانده روی زبانش را بگوید.
– من الان شوهرم دارم…اینو که دیگه می‌دونی.