تقریبا یک ربع دیگر مانده بود برسیم که نمی دانم چندمین پیامش رسید. سریع وارد واتس اپ شدم و پیامش را خواندم:
– از این زاویه که نگاه می‌کنم سینه هات خیلی تو چشمه. شالتو بکش جلو روی سینه هات!
درحالی که ضربان قلبم بالا رفته بود نگاهی بهش که چند ردیف جلوتر از ما بود انداختم. چرخیده بود و نامحسوس نگاهم می‌کرد.
گر گرفته چشم غره ای بهش رفتم و تایپ کردم:
– فکر نکنم کسی به جز تو الآن چشمش به سینه های من باشه بی ادب.
چند اموجی خنده فرستاد و نوشت:
– اولا که کسی گوه می‌خوره چشمش به یه تار موی تو باشه چه برسه به سینه‌هات که اگه بفهمم پاره‌ش می‌کنم. دوما سینه های تو بزرگه تقصیر من نیست که توجهمو جلب می‌کنه.
لبم را جویدم و با خنده نوشتم:
– خیلی بی ادب و منحرفی!
به دقیقه نکشید جواب داد:
– من بی ادب نیستم فقط دلم برات یه ذره شده. بریم تهران حسابی از خجالتت درمیام. مخصوصا از خجالت اون سینه های بزرگ و خوش دستت. همین حالا هم دلم می‌خوادشون. یه جوری فشارشون بدم که…
گوشیم را خاموش کردم و دیگر جوابش را ندادم. کار داشت به جاهای باریک کشیده می‌شد.
از درون داغ شده بودم و چشم هایم خمار شده بود.
حامیِ لعنتی حتی با حرف هایش داغم می‌کرد…