در عرض یه ثانیه.. صدای پرت شدن گوشیم روی زمین همزمان شد با نعره بلندم و بعد بدون اینکه به عقب برگردم با نهایت سرعتی که می تونستم داشته باشم دوییدم سمت همون راهروی لعنتی که من و به پله های فرار می رسوند!
تو همون حال هم با درموندگی و وحشت نالیدم:
– خدایا غلط کردم.. گه خوردم.. خدایا خودت دورش کن!
به نردبون آهنی ته راهرو که رسیدم دستم و بهش بند کردم و خواستم بدون مکث برم بالا ولی.. همینکه نه صدای قدم.. نه حتی صدای سُم نه نفس نفس زدنی و از پشت سرم نشنیدم.. آروم سرم و چرخوندم تا ببینم علت این روشنایی چی بود که در نهایت بهت تعجب دیدم با یه ردیف چراغی که توی سقف کار گذاشته شده بود.. تا ته همون راهرو روشن شده!
آب دهنم و با صدا قورت دادم و نگاهم و پایین آوردم..
خدا خدا می کردم دیگه اون موجود و نبینم ولی.. ولی بازم دیدمش..
با اینکه دوباره ضربان قلبم تند شد و تمام تنم به عرق نشست.. ولی حالا که زیر نور چراغ بالای سرش پشت دیوار ته راهرو قایم شده بود و فقط نصف صورتش و موهاش از این سمت بیرون افتاده بود و داشت با تعجب بهم نگاه می کرد.. انقدری ترسناک به نظر نمی رسید!
نگاهم از چهره اش کنده شد و چسبید به گوشیم که کنارش روی زمین افتاده بود..
مثلاً اومدم پایین که گنج پیدا کنم.. حالا پول یه گوشی هم افتاد گردنم!
چشمام و محکم بستم و باز کردم به امید اینکه بره..
به امید اینکه وهم و خیال باشه و فقط در اثر ترس جلوی چشمم جون گرفته باشه ولی نرفت…