انعکاس صدای زمزمه های عاشقانه دیشب شان هنوز هم زیر گوشش زنگ میزد.آری حسود بود آن هم حسود مردی که از اولش قرارش بر این بود که تا ابدیته ابدیت تنها مال او باشد نه مونا یا کسی دیگر. پای آسیب دیده اش را آرام روی زمین گذاشت و به سمتش قدم برداشت. مونا یک ساعت پیش خانه را ترک کرده و حالا آرمان مستقیم از شرکت آمده بود و با تعویض لباس هایش قصد رفتن داشت. گویا یک دورهمی دوستانه با دوست های تازه از پاریس برگشته مونا داشتند و قرار بر این بود تا مونا همسرش را به دوستانش معرفی کند و بابت تاخیر آرمان مجبور شده بود که قبل او برود. صدایش کرد
– آرمان…
دست آرمان بی حرکت روی در ماند سرش را به سمت آوا چرخاند و قهوه ی سردش را میهمان نگاه دریایی او کرد. آوا در حالی که قدم های بعدی اش را آهسته تر بر می‌داشت از نگاه سرد و یخ آرمان، بغض همچون خاری در گلویش خلید.
-میشه نری؟
صدای زمزمه آرامش را خودش نیز به زود شنید چه رسد به آرمان. اشک های سمج از گوشه ی چشمش شروع به باریدن کردند و دوباره ذهنش به شب گذشته پر کشید و حس کرد تیری نامرئی به قلبش فشار می‌آورد. و چه سخت است در عین زن بودن هیچ وقت وجود مردت را نداشته باشی و بدانی آرامش آغوش همسرت مال شخصی غیر توست.
چشم های لرزانش نه دل آرمان را لرزاند و نه پاهایش را برای رفت سست کرد بلکه محکم و صریح با سرد ترین لحن ممکن گفت
-اگه کاری داری زود بگو عجله دارم مونا منتظره!
– نرو پیشم بمون
آنقدر در لحنش مظلومیت و بی کسی فریاد می‌شد که آرمان را کلافه کرد…هرچند خودش هم میلی به رفتن نداشت اما زهر کلام دیروز آوا هنوز هم می‌سوزاندش
-چرا نباید برم! زنمه ، نمیشه که پیش دوستاش کلافه اش کنم
قلب آوا تیری کشید و کنج دلش افتاد
-اما منم زنتم پس…من چی؟ سهم…من…از تو…چیه؟

***

-میدونی چشمای تو  دقیقا شبیه همین حوض تو این خونه با صفا و قدیمیه که دورش یه عالمه شمع دونی چیده شده و داخلش هم چند تا ماهی شیطون قرمز رنگ داره وول می‌خوره
هر بار که به چشات نگاه می‌کنم میدونی به چی فکر می‌کنم؟
– چی؟
-به اینکه دوست دارم صاحب شش دنگ این حوض آبی کوچیک که واسم حکم زندگی داره باشم!