دلیلش را نمی‌دانم! اما…
همین که می‌گویند، عشق منطق سرش نمی‌شود؛ قانع می‌شوم.
باور می‌کنم حسی که با بی‌منطقی تمام مرا دچارش کرد!
کودکی‌ام را با توجه به حمایت‌های به‌ظاهر برادرانه‌اش رنگی‌تر کرد.
رنگی به روشنی قهوه‌ای چشمانش!
رنگی که برای تحقق رویای‌مان، پنج سال از دیدن‌شان محروم شده‌ام.
اما انگار دوست داشتن‌اش هم با ورودِ اجباریِ فردی مرموز به زندگی‌ام موقتی بود!
چه کسی فکرش را می‌کرد؟!
آن مجهولِ مرموز، به شیوه‌ی خاصِ خودش
جریان زندگی‌ام را پیش ببرد؟!