بیاید نگاهی بندازیم به شروع جدیدترین اثر شیرین شاه زید، رمان ای کاش می توانستم انجامش بدهم :

در قرن بیست و یکم هستیم اما هنوز  هم ذهنیت هایی وجود دارند که در غلاف جاهلیت کادو پیچ شده اند .

و علی رغم ادعای ایمانی که در ظاهر دارند اما این فقط یک ادعا باقی می ماند .

در حالی که در زمان حاضر ، زن ها می توانند به کره ی ماه سفر کنند و در فضا شناور شوند اما با این حال هنوز کسانی هستند که فکر می کنند زنها مایه ی شرم و ننگ هستند .

《وَ إِذَا بُشِّرَ أَحَدُهُمْ بِالْأُنْثَىٰ ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدًّا وَهُوَ كَظِيمٌ 》

《و چون یکی از آنها را به فرزند دختری مژده آید ( از شدت غم و حسرت ) رخسارش سیاه شده و سخت ، دلتنگ و خشمگین می شود 》

《 يَتَوَارَىٰ مِنَ الْقَوْمِ مِنْ سُوءِ مَا بُشِّرَ بِهِ ۚ أَيُمْسِكُهُ عَلَىٰ هُونٍ أَمْ يَدُسُّهُ فِي التُّرَابِ ۗ أَلَا سَاءَ مَا يَحْكُمُونَ 》

《 از عار این مژده روی از قوم خود پنهان می‌دارد (و به فکر می‌افتد) که آیا آن دختر را با ذلت و خواری نگه دارد و یا زنده به گور کند؟ آگاه باشید که آنها بسیار بد حکم می‌کنند 》

شاید بعضی ها فکر می کنند که به قتل رساندن و زنده به گور کردن دخترها دیگر از رده خارج شده و در این زمانه دیگر چنین اتفاقاتی نمی افتد اما  زنده به گور کردن و خشونت علیه زن ها تا به امروز نیز ادامه دارد .

《 وإذَا الْمَوْئُودةُ سُئِلَتْ (۸) بأَيِّ ذنبٍ قُتِلَتْ (۹) 》

《 و آنگاه که از  آن دخترک زنده به گور بپرسند که به کدامین گناه کشته شده است ؟ 》

بغداد_ محله ی الدوره _ ساعت ۵ صبح

آتش ، سروصدا و صدای فریاد خواهرم اَنهار که نام مرا صدا می زد :

_دیااااااااااااااار

و صدای فریاد مادرم و مردمی که دور ما جمع شده بودند .

جسمم در حال گر گرفتن و جانم در حال در رفتن بود و از شدت درد ، از ته دلم فریاد می کشیدم .

لحظه های وحشتناکی بود و صدای شلیک گلوله از لا به لای دیگر صداهای بلند به گوش می رسید .

+ آاااااااااای ، مامان بیااااااا … مامان دااااارم میمیرم بیااااااا …

ناگهان در حالی که نفس نفس میزدم و عرق تمام صورت و بدنم را خیس کرده و چشم هایم از ترس کابوسی که دیده بودم در حال بیرون پریدن بود از خواب پریدم .

به دیوارهای اتاق خیره شدم و نفسم را به شدت رها کردم .

پتو را به زور از روی بدنم کنار زدم ، به سمت در رفتم و در را با عصبانیت باز کردم .

به سمت آشپزخانه رفتم و یک چاقو برداشتم .

* باید از این کابوس خلاص بشم و بکشمش … آره همین کارو می کنم ، می کشمش *

از آشپزخانه خارج شدم ، از راهرو گذشتم و به سالن پذیرایی رفتم .

روی مبل خوابیده بود و روی میز پر بود از بطری های آبجو ، پارچ آب ، شیشه ی مشروب و ظرف های ماست و خیار و آجیل .

در حالی که به صورت منفورش خیره شده بودم به او نزدیک شدم .

ذره ای عشق یا ترحم نسبت به او در قلبم جایی نداشت تا باعث شود دست از کشتن او بِکِشم .

چاقو را بالا بردم اما به یکباره به سمت عقب کشیده شدم .

فریاد کشیدم :

+ ولم کن ، بهت میگم ولمممممم کن .

مرا به سمت سالن پرتاب کرد و گفت :

_ احمق ، چکار می خوای بکنی ؟… مگه دیوونه شدی ؟!

+ آره دیوونه شدم ؛ من باید این مردک رو بکشم .

_ دختر این مرد باباته .

+ نگو باباته ، این بابای من نیست این یک خوک نجسِ که باید از شرش خلاص بشم .

_ دیار عاقل شو ، برو تو اتاق و به حالِ من رحم کن … بسه هرچی عقده ها و دیوونه بازی های تو رو تحمل کردم ، خسته شدم .

+ ای کاش خسته بشین ، ای کاش آتیش بگیرین و بمیرین و خاکستر شین و هیچ اثری ازتون باقی نمونه .

_ برو توی اتاقت ، سریع !

+ اینو تو سرت فرو کن … وقتی میگم این مرد رو می کشم یعنی می کشم ، اون وقت بیا و بگو دیار گفتا اما من باور نکردم .

_ خدای من ، صبر بده خدایا …

به اتاق رفتم و چاقو را محکم به زمین پرتاب کردم .

می خواستم بنشینم اما آتشی که به جانم افتاده بود به این راحتی ها سرد نمی شد تا آرام بگیرم و بنشینم .

اتاق را ترک کردم ، به حمام رفتم و در را از پشت قفل کردم  و پشت سر هم به صورتم آب پاشیدم .

سرم را بالا گرفتم و در آینه به گردن بد ریختم نگاه کردم و این کار هر روز من بود .

اینبار تی شرتم را پایین کشیدم و به سینه ها و بدن بد ریختم نگاه کردم اما یک دفعه از این کار دست کشیدم ، با کف دست ، محکم به روشویی کوبیدم و در حالی که با خدایِ خودم حرف میزدم به گریه افتادم .

* بسه خدایا ، بسه … مگه نمیگن تو رحمان و رحیمی !… پس رحمتت کو ؟

چرا رحمتت رو فقط از من دریغ کردی ؟ … یک دختر شکسته شده و بد ریخت رو کی توی این دنیا قبول می کنه ؟!… نه تو رحم می کنی و نه بنده هات ؛ نه درمانم می کنی و نه از شر این هیولاهایی که تو زندگیم هستن خلاصم میکنی … گناه من توی این دنیا چیه که باید دختر چنین خانواده ی پست و پلیدی باشم ؟!

***

یعنی یک انشا راجع به خانواده ام بنویسم !

با تمسخر خندیدم .

این چه خانواده ای بود که باید راجع به آن انشا هم می نوشتم ؟!

پاسخ نامه را باز کردم و شروع به نوشتن کردم .

(( افراد خانواده ی من مثل بقیه ی خانواده ها نیستند، پدر شیطان صفتی دارم که همیشه او را به خوک تشبیه می کنم. زشتی و پلیدی که در صورت او پیداست، مقدار ناچیزی از پلیدی است که در باطن او وجود دارد.

مادری دارم که صبح ها از خانه خارج می شود و شب ها به خانه باز می گردد و هیچ چیزی راجع به ما نمی داند و حتی نمی داند که ما چه آزاری می بینیم و چه مشکلی داریم.

خواهری دارم که همیشه خوابش را می بینم و او ساکن کابوس های همیشگی من است .

فریادهای او که مرا دیار صدا می زند لحظه ای از ذهن من بیرون نمی رود و برادر کوچکی دارم که نمی دانم درست تربیت شده یا نه چرا که کسی نبوده تا خودِ مرا تربیت کند و به من تعلیم دهد.

زندگی من به همین ترتیب گذشت ، بی آنکه مادرم همانند دیگر دختران به من اخطار بدهد و پدرم به من بیاموزد .

من از تجربه ها و دردها درس می گیرم .

خواهر کوچکی دارم و علی رغم اینکه او هنوز کودکی بیش نیست ، نمی دانم چرا از او خوشم نمی آید و قلبم برای او نمی تپد .

اگر این همان خانواده ای است که شما راجع به آن صحبت می کنید ، پس با اجمال این خانواده ی من است اما اگر این مفهوم خانواده نیست ، پس من از شما عذر می خواهم … چون من خانواده ای ندارم . )

انشا را تمام کردم و پاسخ نامه را در حالی که متوجه شدم معلم به دست سوخته ام نگاه می کند ، تحویل دادم .