باران شدت گرفته بود و من نگران شکوفه های درخت بادام حیاطم بودم
کتاب را بستم و چشم دوختم به فنجان چای سرد شده ام
صدایی از حیاط توجهم را جلب کرد
بی اختیار ایستادم و همزمان درب سالن باز شد …
موها و پالتوش از قسمت سر شانه خیس بود
یک ماه بود یا بیشتر که ندیده بودمش و حالا او این جا بود
گفت :
ـ خیالم ازت راحت بود
زبانم خشک شد انگار که بزاقی وجود نداشت
قدم جلو گذاشت و گفت :
ـ استانبول بودی
نزدیک تر آمد ،
نفس هایم به گردنش می خورد و بوی عطرش …
آخ بوی عطرش …
سرش را کنار گوشم خم کرد و نجوا کرد
ـ بگو هرچی دیدم چرت بوده
صدای غوغای قلبم را می شنید و بازهم نفس های داغ و آشنایش را کنار گوشم خالی میکرد ؟
ـ بگو …
خریت که شاخ و دم نداشت !
ـ شایعه بود ، همش
بوسه اش را که به جان گوشم ریخت ، نفس حبس شده ام آزاد شد و با ناله ای از ته دل نامش را بردم
ـ برهان …
ـ صدات ، صدات بدبختم میکنه هلن
من طالب بدبختی اش نبودم اما بی اختیار باز هم نامش را زمزمه کردم و او حریص تر کمرم را فشرد و من شال گردنش را چنگ زدم
تشنگی که شاخ و دم نداشت
من تشنه اش بودم و انگار او تشنه تر بود …
لب هایم را با ولع مزه میکرد و من دو طرف شال گردنش را در دست می فشردم و به سمت خودم می کشیدم ،
باران شاکیانه و پُر سر و صدا به شیشه می کوبید …
دقیقه ای بعد مرا به میان تخت خوابم کشیده بود
نقطه به نقطه تنم را می بوسید
خریت که شاخ و دم نداشت !
تمام طول رابطه مان آهسته و بی صدا اشک هایم از گوشه چشمانم به حفره گوشم سُر می خورد
از آشوبی که درونم را به آتش کشیده بود
من بدون هیچ زره و حفاظی به بزم آغوش او رفتم ، آغوشی که مسری بود.
می دانستم که آلودگیِ آغوشش مسری ست ،
قطعا بیمارش میشدم
باز هم …
عمق چشمانش که انگار انتها نداشت مرا در خودش می کشید و همانجا خفتم میکرد
پشت به او شدم و به پنجره بخار گرفته اتاقم خیره بودم
می دانستم سپیده که بزند او اینجا نخواهد بود
من می مانم و آلودگی اش …
من تازه داشتم قلبم را ترمیم میکردم ، تازه داشتم با خودم و احساسم کنار می امدم
چرا او آمد و همه چیز را بهم ریخت ؟
حالا من با این دلِ به دلدارش رسیده چه کنم ؟
چگونه دوباره ترکش دهم ؟
اگر این بار دوام نیاورد چه ؟