پاييز كه بيايد…
روبروي همان كافه ي هميشگي با دسته ای نرگس به انتظارت مي ايستم.
تو را آن سوي خيابان مي بينم كه خندان و باوقار دست در دست او از پله هاي كافه بالا ميروی، اويي كه ديگر من نيستم، كه هيچ كس ديگري نيست!
به صداي فلوت مرد نوازنده در كنار خيابان كه آهنگ فيلم “يكشنبه ي غمگين” را مي نوازد گوش ميدهم و به ريتم قدم هايت نگاه ميكنم
تو رفته اي و هزاران ابر در من مي بارند .تو رفته اي و انگار زمستاني ابدي در پاييز حلول كرده است. دسته ي نرگس را به مرد نوازنده تقديم ميكنم، سيگاري روشن ميكنم و در هياهوي شب گم مي شوم.