بیاید نگاهی بندازیم به شروع جدیدترین اثر نرگس جوان، رمان چمدان خالی :

دست می اندازم به دسته ی چمدانم و آن را سفت می چسبم. انگار دیگر چیزی برای چنگ زدن به آن ندارم و این دسته آخرین چیزیست که دستان بی رمقم می خواهند به آن تکیه کنند.

پاهایم را جفت کرده ام و روی لبه ی صندلی انتظار نشسته ام. توی بلندگو پروازی اعلام می شود؛ هراسان به کارت پروازم نگاه می کنم. هم بغض گلویم را می گیرد و هم خوشحال می شوم که پرواز من نیست. نمی دانم چه می خواهم و این ندانستن از من بعید است.

مگر نه که هر آدمی باید بداند چه می خواهد؟  چرا اینقدر گیج و گمم… حالا نه حالا که زندگیم جمع شده توی چمدان کوچک و روی صندلی در جایی که هنوز هم خوب آن را نمی شناسم، نشسته ام. نمی دانم سرنوشت چه برایم رقم زد و چطور. از این ابهام و تاریکی دست هایم یخ زده اند.

فیلمبردار دوربین را جلوی صورتم می گیرد.” عروس خانوم آقا داماد چطور دلتو برد؟” لبخند دندان نمایی می زنم و نگاهش می کنم” صداقت و مهربونیش دلمو بدجور برده” چشمکی حواله اش می کنم.

پلکم شروع می کند به نبض زدن و دلم پیچ می خورد. نفس عمیق می کشم. نمی خواهم صندلی ام را ترک کنم و توی دستشویی عق بزنم؛ فقط می خواهم سوار هواپیمای کوفتی بشوم و بروم. شماره ی پرواز را اعلام می کنند.

از جا بلند می شوم و به سمت درب خروج می روم. مرد نگاهم می کند. بر می گردم و سالن را نگاهی می اندازم. چرا؟ منتظرش هستم؟ می چرخم و کارت پرواز راتحویل مرد می دهم. کارت را چک می کند و تحویلم می دهد با لبخند، دلم باز پیچ می خورد.

***

مقنعه ام را مرتب می کنم  و نگاهم می چرخد روی ساختمان بتنی و سرد دانشگاه. دهن کجی می کنم و زشتی نثارش می کنم و باز به راه می افتم. در را که رد می کنم از پله ها بالا می دوم .

از پشت درب کلاس به داخل سرک می کشم. استاد محمدی در حال شرح یکی از آن سیستم های پیچیده است و طبق معمول جیک کسی در نمی آید. آهسته با سر ناخنم در می زنم، فقط برای رفع تکلیف وگرنه کسی صدایش را نمی شنود. در را بلافاصله باز می کنم و یک قدم بزرگ برداشته و وارد می شوم.

همانطور که دستم بالاست  در را می بندم و پیش از انکه بتواند بیرونم کند خودم را روی یکی از صندلی ها می اندازم. تکان سر استاد را نادیده می گیرم. خیره به تخته پر به بغل دسته ام سقلمه ای می زنم:

چیا گفته؟

-سلام. مختصری از سیستم چرخش دوگانه رو گفتن.

سر می چرخانم و به صاحب صدا نگاه می کنم. پسر خود را به سمت دیگر صندلی جا به جا می کند، انگار سعی دارد در دورترین فاصله از من باشد. گوشه ی لبم کمی بالا می رود. زیاد نمی شناسمش چند باری توی کلاس ها دیدمش از ورودی دیگریست.

ظاهرش بد نیست و اعتماد به نفسش مورد غیبت بچه ها اما از مرام و اخلاقش چیزی نمی دانم. خودم را به سمتش مایل می کنم و اشاره می کنم نزدیک بیاید. نزدیک می آید اما خیلی کم. فاصله را کم می کنم: ضبط کردی؟ می شه فایلو به منم بدی؟” و قیافه ی خر شرک را برایش در می آورم. دوباره فاصله اش را بیشتر می کند.

-چی شد؟ نمی دی؟

تک سرفه ای می کند و سری تکان می دهد و سرخ می شود. خنده ام را مهار می کنم و به تخته چشم می دوزم. هر بار نگاهش می کنم باز سرخ می شود.

با اتمام کلاس جلو می روم. استاد در حالیکه وسایلش را جمع می کند با دیدنم می گوید: این جلسه که غیبت رد شد براتون. جلسه بعد زودتر بیاین.

-استاد من که بودم سر کلاس

-بله منتهی نه خودتون چیزی گوش دادین نه اجازه دادید آقای صحت چیزی از درس بفهمن.

دیگر به اعتراض هایم گوش نداد و راهش را کشید و رفت. نگاهم رفت روی صحت که داشت وسایلش را بر می داشت. به سمتش رفتم.

-خب فایل من چی شد؟

-می فرستم براتون.

-کجا؟ مگه شماره مو داری؟

به ان سر برافراشته اش هیچ نمی آمد که معذب باشد. آیپدش را از دستش بیرون کشیدم و شماره ام را برایش نوشتم: هم تلگرام دارم هم واتس اپ هر جا فرستادی اوکیه.

آیپد را دستش می دهم.

آیپد را می گیرد: می فرستم.

تشکری می کنم و به سمت درب کلاس می روم. سری به دفتر گروه می زنم و بعد هم راهی آزمایشگاه می شوم. تا شب را باید دوام بیاورم. رو پوشم را می پوشم و سعی می کنم خستگی ام را نادیده بگیرم.

ور رفتن با کسری ها و نظم آزمایشگاه از همه چیزی سخت تر است. خدا نکند استادی بیاید و وسیله ای را پیدا نکند انجاست که پیرم را در می اورند که کار نمی کنم و چه و چه. دفترچه ام را بر می دارم  همانطور که موجودی ها را چک می کنم لیستی از کسری ها تهیه می کنم.

ساعتم را نگاه می کنم زمان آغاز کلاس بعد رسیده. وسایل آزمایشگاه را که دکتر خواسته آماده می کنم و در 4 جایگاه می چینم. با صدای در سر می چرخانم. چند دانشجو وارد می شوند و همانطور که با هم صحبت می کنند.

روپوش هایشان را می پوشند. روی صندلی مینشینم و دیتا را آماده می کنم. با صدای نوتیف گوشی ام را چک می کنم. امیر نامی پیام فرستاده. فایل صوتی  هنوز لود نشده با صدایی به خود می آیم.

-خانم شریعت فایل براتون اوکی بود؟

توی روپوش سفید تیرگی موهایش بیشتر دیده می شود. به پیام نگاهی می اندازم. امیر.

-آره ممنون البته لود نشده.

-خیلی وقته فرستادم.

-درگیر کار آزمایشگاه بودم الان دیدم.

سری تکان می دهد به سمت چند پسر دیگر می رود. با آمدن دکتر آزمایشگاه را تحویل می دهم و برای تحویل لیست کسری به دفتر گروه می روم و باز میگردم. با ورودم دکتر صدایم می کند. جلو می روم.

-خانم شریعت آزمایش امروز رو تغییری توی برنامه دادم. از موش خونه دو تا موش بیارید برای آزمایش مغز استخوانش.

باشه ای می گویم و بیرون می روم. صدای ایش گفتن و خودتون انجام بدید بچه ها به خنده ام می اندازد. از بین موش ها دو تا را جدا می کنم و در قفس گذاشته و به آزمایشگاه باز می گردم.

دکتر پنبه ای را اتر زده و داخل قفس می اندازد. امیر با آیپدش همچنان در حال گرفتن عکس و فیلم است. با بیهوش شدن موشها استاد دستکش پوشیده موش ها را در آورده و روی دو ظرف کار قرار می دهد. توضیحات را می دهد و از آنها می خواهد کار را پیش ببرند.

دخترها چند نفرشان جیغ خفه می کشند یکی می گوید می ترسم من دست نمی زنم و دست آخر کمی از کار را دکتر برایشان انجام می دهد.

گروه پسرها جیغ نمی زنند. یکی که ظریف تر هم هست به استاد  رو می کند: من چندشم می شه.

پوزخندی میزنم و باقی وسایل را در کمد جا می دهم. منتظرم ببینم بقیه شان چه می کنند. امیر با آیپدش فقط فیلم می گیرد. رو می کنم به دکتر: بعید می دونم ازشون چیزی در بیاد دکتر.

-کمکشون کن.

دستکش هایم را می پوشم و تیغ را بر می دارم و زیر لب غر می زنم. نباید برای ترم جدید کار دانشجویی قبول کنم، همه ی دردسرش فقط نصیبم می شود. تا مرحله ی نمونه گیری پیش می روم. دلم پیچ می خورد.

بوی اتر و موش حالم را بهم می زند. نمونه را برای لام گیری تحویل می دهم. موش ها را اوت می کنم. دست هایم را می شویم که حالت تهوع ام بیشتر می شود. به سمت در می دوم.

به آزمایشگاه که باز می گردم بچه ها وسایل را تمیز کرده اند و آماده ی رفتن هستند. به دکتر اطلاع می دهم حالم مساعد نیست.

-بهتره بری هوا بخوری. غذا خوردی؟

-وقت نکردم. برم بیرون حالم بهتر می شه. وسایلم را جمع می کنم و از ساختمان می زنم بیرون. باز دلم پیچ می خورد. قبل از رسیدن به تریا روی یکی از نیمکت ها می نشینم.

– از این آبمیوه بخورین بهتر می شین.

نگاهم را می چرخانم روی صدای آشنای امروز، امیر صحت. دو پاکت نوشیدنی طبیعی گرفته: ممنونم ولی نمی تونم بخورم می ترسم حالت تهوعم بیشتر شه.

-پرتقال گرفتم که اذیتتون نکنه.

-هیچی نخوردم.

-همینجا باشین بر می گردم.

میرود. نه می دوم و نه انقدر آهسته. انگار می خواهد دیسیپلینش را حفظ کند و انگار نه انگار همین آدم برای آنکه نزدیک موش نشود دوربین به دست فیلم می گرفت. آخر پسرجان الان من بایستی بترسم نه شما.

دلم باز پیچ می خورد. عمیق نفس می کشم. به ساعتم نگاه میکنم، هیچ حوصله کلاس بعدی را ندارم. امیر از همان راه رفته باز می گردد. یک سینی توی دست دارد. سینی را کنارم روی نیمکت می گذارد. چای و نباتو چند کیک گرفته: نمی دونستم چی دوس دارین. با اجازه تون.

می خواهد برود.

-نمی شینی؟

-می رم راحت باشین.

چشمکی می زنم: من راحتم بشین.

معذب کنار سینی می نشیند. نبات را توی چای می اندازم.

-شنیدم به دکتر گفتین چیزی نخوردین، وعده های غذایی خیلی مهمن.

-هر وقت گرسنه ام بشه می خورم هر وقتم نه که هیچی.

چای را سر می کشم: آخ حالم بهتره ها.

از جا بلند می شود: کلاس من داره شروع میشه. شما دارین درسو؟

-بیوتک؟

-آره.

-دارم ولی نمیام. ممنون بابت اینا شماره کارتتو بفرست.

دستی توی موهایش می کشد: ناقابله. نزنید این حرفو. مراقبت کنید. من میرم دیگه.

حالم واقعا خیلی بهتر شده اما هیچ حوصله کلاسش را ندارم مخصوصا که امروز را سمانه و توران نبودند.

***

پشتش به سمتم است. نزدیک می شوم. برای توران که ردیف جلوتر نشسته دست تکان می دهم و همانطور که از کنارش رد می شوم. محکم پشتش می زنم و از کنارش رد می شوم. بر می گردد و پشتش را نگاه می کند و نگاهش رویم می چرخد. همانطور که به سمت توران می روم سلام آهسته اش را می شنوم.

-چیکار داری حیوونی رو؟ گناه داره بدبخت ده بار سرخ و سفید شد.

می خندم: بابا حال می ده. آفتاب پرست می تونه این سرعتو  داشته باشه؟

-باز گیرت افتاد رو یکی؟

سر تکان می دهم.

-نکن با جوون مردم. این از اون هفت خطا نیس.

-اوهوم واسه همینه حال می ده. نبودی دیروز سر آزمایشگاه معده ام باز بهم ریخت رفت برام خوراکی آورد. تا شبم ده بار پیام داد حالمو پرسید. خدایی خیلی حال داد. چقدر پیگیره ها.

توران توی سرم می کوبد: خاک بر سرت…

-چی شده اول صبی کتک کاریاتون شرو شده ها؟

سمانه چادرش را تا می کند و کنارم مینشیند.

توران پیش از من جواب می دهد: هیچی از دیروز سویچ کرده رو این پسره صحت ظاهرا.

-نه!

-آره.

-یه روز نبودما. حالا اون اوکیه؟

-نه بدبخت. بیچاره ده بار از وقتی خانوم اومده سرخ و سفید شده.

-من شنیدم از یه خانواده سرشناسیه. خرپوله آمااا

توران خودش را جلو می کشد: از بچه ها شنیدم اعتماد به نفسش ک—ن آسمونو پاره کرده. اصلا بقیه رو آدم حساب نمی کنه.

با آمدن استاد صحبتمان نیمه کاره می ماند. میانه کلاس با ویبره گوشی تکانی می خورم. قفل را باز می کنم:

مامان: اگه سرکلاس نیستی یه زنگ بزن بهم.

نگران می شوم و نمی توانم تمرکز کنم. چه اتفاقی افتاده. از جایم بلند می شوم و از کلاس بیرون می روم. دکمه تماس را می گیرم. تا تماس وصل شود قلبم می خواهد از دهانم بیرون بیاید: چی شده مامان؟

-طوری نیس فقط یکم فشارم افتاده اومدم تا درمونگا…

پیامی برای توران می فرستم تا وسایلم را بیاورد بیرون. از بیرون نگاه می کنم اصلا حواسش به گوشی اش نیست. پیامی برای سمانه می فرستم. می بینم که گوشی اش را نگاه می کند و بعد کیفم را بر می دارد و به سمت در می آید.

-چی شده؟

-مامانم ناخوشه باید برم.

-مواظب خودت باش خبر بده بهم.

می دوم. در راه هزار بار به هزار چیز ممکن و ناممکن فکر می کنم. کرایه را حساب می کنم و پیاده می شوم. به سمت اتاق تزریقات می روم.

-چی شده دورت بگردم؟

نیم خیز می شود: هیچی یکم سرم گیج بود با مرضی خانم اومده بودیم خرید گفت بیام یه فشارمو بگیرن.مثه اینکه خیلی پایین بود سرم زدن.

-دورت بگردم الان بهتری؟

پرستار وارد می شود و سرم را چک می کند و از دستش بیرون می کشد و رویش را چسب می زند: محکم فشارش بدین کبود نشه.

شب را چندباری بالای سرش رفته و توی خواب نگاهش می کنم و نفس هایش را می شمرم. بی کسی آدم را می تواند از یک خواب معمولی هم بترساند. به اتاق باز می کردم فرصت نکردم پیامی برای سمانه بفرستم. قفل گوشی را باز می کند چند پیامی سمانه و توران فرستاده اند. در گروه جواب می دهم که اوضاع مرتب است و نگران نباشند که پیام دیگری بالا می آید. امیر خان صحت: خوبین؟ اتفاقی افتاده؟

و پشت سرش دو فایل صورتی و پی دی اف ارسال می شود. ریپلای می زند که کلاس امروز و دیروز هستند. روی تخت دراز می کشم و به صفحه ی چت نگاه می کنم. وارد عکس های پروفایلش می شوم. ریش آنکادر شده، موهای مرتب که به چپ حالت گرفته. ابروهای پر و چشمان مشکی. همه ی عکس ها تکی و در طبیعت گرفته شده. به صفحه ی چت باز می گردم: نگرانم لطفا در اسرع وقت جواب بدید.

برایش می نویسم: خوبم داداش.

شروع می کند به تایپ اما چیزی فرستاده نمی شود.

می نویسم: مامانم ناخوش بود. پاکش می کنم. می نویسم: چیز مهمی نبود. پاکش می کنم.

می نویسم: دلم گرفته حرف بزنیم؟ ارسال می کنم.

-از چی؟

-هر چی. مثلا به چی فکر می کنی؟

-چه اتفاقی افتاده که کلاسو نموندید. مثلا.

میخندم به پاسخش.

-من فکر می کنم چرا بهم پیام دادی.

شروع به تایپ می کند اما باز هم چیزی ارسال نمی شود.

-و همینطور فکر می کنم الان خوابت برده.

فوری می نویسد: نه بیدارم.

-من فکر می کنم مزاحمم، همینکه حالتون مساعده کافیه. مزاحم اوقاتتون نمی شم. شبتون بخیر.

بی جنبه سریع فرار می کنه تایپ می کنم: حالم بده.

-چکار می تونم انجام بدم.

یسی زیر لب می گویم و تایپ می کنم: حرف بزن.

-دارم فکر می کنم چرا بهتون پیام دادم.

می خندم پسره احمق.

-فکر می کنم تا بحال چند تا دوس دختر داشتی.

-هیچی.

باشه ای می نویسم و ارسال می کنم. پشت بندش می نویسم: من باید برم خدافظ.

باز به اتاق مادر می روم. با همه ی اینها دلم آرام نیست. پتویش را مرتب می کنم وبه اتاقم باز می گردم. گوشی را چک می کنم. نوشته: دوستتون به استاد گفت حال مادرتون خوب نبوده و رفتین. انشالله بهتر بشن.

اگر رمان چمدان خالی رو توی اپلیکیشن مطالعه کردید، خوشحال میشیم که نظرتونو درمورد آثار خانم نرگس جوان برای بقیه رمان خوان‌ها پایین همین مطلب بنویسید.