عقربه های ساعت بی احساس ترین موجود توی دنیان! عاری از هر حسی واسه خودشون توی قاب مخصوصی که محصور شدن مسابقه ی دو میزارن و با سرعت هرچه تمام تر پیش میرن..
درحالی که تو با گریه زل زدی بهشون و التماسشون می کنی یه زمانایی وایسن اونا کار خودشون و می کنن.. زمان و نمیشه متوقف کرد! زمانِ چند بُعدی و بی رحم قرار نیست هیچوقت حال ما رو درک کنه..
زمان فقط از خودش خاطره به جا میزاره.. مثلا تو هرسال سر یه تاریخ های خاصی سر یه ساعت خاص میشینی یه گوشه و غرق میشی توی چندسال پیش! همون چند سال پیشی که برات تبدیل شد به بدترین شب زندگیت و آتیش انتقام و انداخت توی وجودت.
اما یه وقتی ام هست که توی یه زمان و ساعت خاصی یهو یه نفر و میبینی و همون ساعتی که دیدیش یه طناب بلند پرت می کنه سمتت، دست و پات و محکم می بنده و پرتت می کنه توی سیاه چاله ی چشماش که هنوز هیچکس نتونسته درک کنه ازش به عنوان بُعد چندم یاد میشه!
تو اونجا می مونی.. یه زندگی جدید و شروع می کنی و دیگه هیچوقت نمی تونی به بُعد عادی زندگیت برگردی..