گاهی مغروق می شود در خاطرات ایام جوانی آن زمان که چونان توسنی نا آرام وزیدن می گرفت و خیلی زود می یابد حالا دیگر جز زوزه ای خفیف و ناپایدار یا چند آه نیم سوخته از ورای لبهایی خشک گم شده و جا مانده در گذشته بیش نیست طبق عادت معمول بر روی ایوان قدیمی مشرف به باغچه بر روی ویلچر لکنتی خود نشسته احساس می کند ساعات انتهایی عمرش را طی می کند به سختی نفس می کشد و همراه با تک تک ان نفس های سخت و درد الود دنیا چنان در کام سردار جهاندار خان نامی گس می نماید که از شدت درد این‌ مرارت کشنده تمامی بغض و کینه اش را بر سر پرستاری که با سینی حاوی داروهایش راس ساعت مقرر تا وسط ایوان پیش امده خالی می کند تنگ شدن عرصه ی دنیا را با تنگی خلقش با هم می امیزد بی بهانه چنان نزاعی با دختر بیچاره به راه می اندازد تا اشک دختر شور بخت وسواسی را در نیاورده از پا نمی نشیند هنوز دقایقی نگذشته برای اینکه تاثرات و درد بی امان مفاصل او را از پای نی اندازد دست های فرتوت و ناتوانش را روی چرخ های ویلچر کشیده به سختی اما بی گدار به سمت هره می تازد طوری که انگار از تمامی مواهب دنیا تنها همین یک تکه برایش باقی مانده تکه ای از انتهایی ترین بخش باغچه . همانجایی که وقتی صدای پاهایش را می شنود با اشتیاق دست های چروکش را روی لبه ی هره گذاشته قدری خود را به سمت بالا می کشد در حالی که از بوی برگ های تازه رسته و حسابی اب خورده ی شمعدانی های لب هره حسابی کیفور شده با دقت سمعکش را میان حفره ی گوشش فرو می کند لحظه به لحظه صدای پاها بلند تر و نزدیک تر می شود صدای فرود امدن قدم های چالاک بر روی برگ های پهن زرد و سرخ فرو ریخته ی ردیف چنار های کنار باغچه که هر چه جلوتر می اید دنیا در زیر گام های دخترکی بی نهایت زیبا و تازه از بلوغ جسته زیباتر می شود بی خیال پای می کوبد و رقصان پیش می اید وقتی می خواند دل پیرمرد از شدت هیجان به رعشه می افتد صدایش همچون سمفونی هیجان انگیزی است که بند بند وجود او را به وجد اورده بیشتر از گذشته به این باور می رسد که دخترک را دوست دارد صدای خنده اش حتی از آواز خواندنش زیباتر و تاثیر گذار تر است طوری که برای دقایقی نه دیگر از نارسایی قلبی و نه از درد مفاصل اثری نیست وقتی که دیگر از درد خبری نیست باورش هزار برابر می شود که ” “گندم “برای او از هر چیزی در این دنیا با ارزشتر و دوست داشتنی تر است.