در آن تاریکی حس کرد که او در حال گریه کردن باشد. خواست با دقت بیشتری به آن ‌نگاه کند که او گفت:
_ببخشید کامیلا…
و بلافاصله شمشیر را در شکم خود فرو کرد. پاهایش بی حس شد.
رزیتا با همان چشمان خونی لبخندی زد و بر زمین افتاد.
زانوهایش خم شد و نتوانست وزن خود را تحمل کند. بر زمین افتاد. ویلیام را می‌دید که به سمت رزیتا میدود و او را تکان می‌دهد ولی توانایی حرکت دادن بدنش را نداشت.
صدای فریاد های اطراف ، گنگ و نامنظم در سرش پژواک می شدند . صدای شمشیر ، خون های ریخته شده بر چمن ها و درختان ، مرگ های ناحق صبر آسمان را تمام کرد و فریادش جنگل را در بر گرفت.
صدای آسمان ، کامیلا را متوجه اوضاع اطرافش کرد. نگاهش به رزیتا که غرق در خون بر زمین افتاده و به او زل زده چسبیده بود. شروع به هق هق کرد و اشک هایش بر گونه جاری شد. به طرف او خیز برداشت و در آغوشش کشید.
صدای فریاد سوزناکش با صدای رعد و برق یکی شد و قطرات باران شروع به ریزش کردند.
رزیتا لبخندی زد:
_ دوستی با تو باعث افتخار بود.
سرش را ناباور تکان داد:
_ لطفا! چ…چرا!؟ آخه چرا؟ نرو..! تنهام نزار!
_هیچ… هیچوقت فراموش ن…نکن که چقدر ق..قوی هستی کامیل…کامیلای عزیزم.
و سپس سر بی جانش ، در دستان عرق کرده اش رها شد.
او نیز سرش را در آغوش کشید و اشک هایش همراه با آب باران بر صورتش شدت گرفت.