محبوبه سر تکان داد و روی مبل نشست که میکائیل گفت:
_حال من خوبه مادر فقط میخوام چند لحظه با طراوت صحبت کنم.
مروارید که قصد مخالفت داشت اخم غلیظی بین ابروهایش نشاند و خواست چیزی بگوید که از جا بلند شدم.
_اشکالی نداره میتونم چند دقیقه ای با هم صحبت کنیم.
جلوتر از میکائیل که به تراس اشاره میکرد راه افتادم و از در خارج شدم. کنار نرده های تراس ایستادم که روبرویم قرار گرفت. صورتش سرخ بود و رگ های پیشانی اش متورم شده بود. آخ که دلم میخواست از این همه درد و رنج و ظلم بمیرم.
_معلوم هست چیکار داری میکنی؟
در آن لحظه دلم میخواست در آغوشش بگیرم و بگویم گور بابای جهان طراوت را تو بسی اما نمیشد.
_اومدم اینجا مهمونی
_مهمونی یا نامزدی؟
_هرکدوم چه فرقی برای تو داره؟
_نداره بی انصاف؟
_نه نداره که اگه داشت دهن باز میکردی میگفتی تو دلت چی میگذره
_من ساعت ها با مادرم صحبت کردم اما فایده ای نداشت ازت خواهش کردم چند روز بریم استانبول تا یکم اوضاع درست بشه نیومدی حالا هم که اومدم میبینم نشستی ور دل کیا داری براش لوندی میکنی این ها معنیش چیه؟
_میخوای بدونی… باشه… یعنی من از تو بریدم… از عرضه نداشته ات ناامید شدم… دل کندم… اگه اندازه یه سر سوزن بهت امید داشتم دیگه اونم ندارم چون تو حتی جرئت نکردی از خودم بخوای بیام تو تراس تا با همدیگه حرف بزنیم… تو یه آدم بزدلی که می‌ترسی از حاشیه امنت بیرون بیای… جای آدم ترسو تو زندگی من نیست.