بهار ۱۳۹۱
مرا به یکی از باغ های خوش آب و هوای پدرش برده بود تا به قولش عمل کند
اوایل اُردیبهشت بود و هوای آن منطقه هنوز کمی سرد بود
با هیزم های توی باغ آتش خوبی برپا کرده و در کنارش به هوس دلم هم رسیده و می خواست چنجه کباب به خوردم بدهد
هوا رو به سیاهی می رفت و ستاره ها یکی یکی و به نوبت می درخشیدند
آنجا زیبا بود
هرچه چشم می دواندم آسمان بود
انگار که انتها نداشت
گویی تکه ای از زمین که میان آسمان لمیده بود …
عقب عقب آمد تنگ من نشست و دست گرد شانه ام انداخت
ـ سردت نیست ؟
ـ نه عالیه
نگاهم را به محوطه باغ دادم و گفتم :
ـ خیلی دوست دارم اینجا رو فقط کاش میشد هرجا بریم پیانوتو هم ببریم !
خنده آهسته ای کرد با موبایلش آهنگی گذاشت و گفت :
ـ می خوای یادت بدم ؟
نه
با خنده گفت :
ـ چرا ؟ شهریه نمی گیرم ازت ، جور دیگه باهات حساب
میکنم
بی هوا پرسیدم
ـ چه جوری ؟
لبخند تخسی زد و گفت:
ـ الان بگم ؟
لب گزیدم و پیشانی به شانه اش چسباندم
ـ من پیانو رو دوست دارم چون تو میزنی
ـ چه خوشبختم من
زمزمه اش را شنیدم ، سرم را بلند کردم به فک زاویه دارش نگاه کردم و گفتم :
ـ واقعا خوشبختی ؟
نگاهش را از شعله های آتش گرفت به من داد ،
میان صورتم دقیق شد و کمی بعد شنیدم که گفت :
ـ چرا دیگه مثل اون موقع ها نمی خندی ؟!
سردرگم نگاهش کردم
ـ اون اوایل ، هنوز شمارتو نگرفته بودم که به یه قهوه
مهمونت کنم … چند بار با بهزاد و سارا رفتیم کافه یادته ؟
بی اختیار لبخند به لبم آمد ،
آن زمان هنوزیوسف پیشنهادی به من نداده بود ولی وارد جمع مان شده بود
و من از طرز لباس پوشیدن و زیبایی مردانه اش خوشم میامد
او هم هرازگاهی خیره ام میشد و لبخند معنی داری روی لبش بود و من در حالی که چیزی میان سینه ام تپش میکرد
نگاه می دزدیدم
صدای آرام اش مرا از میان خاطرات خوبم بیرون کشید
اوایل شیفته خندیدنت شدم ، مثل یه دختر شش ساله
شیرین و تو دل برو می خندیدی ناغافل منم با خنده های تو می خندیدم
نگاهش به صورتم چسبید و با لحن جدی گفت :
ـ بخند …
به جدیت چشمانش خیره شدم
ـ بعضی اوقات پشیمون میشم که تو رو وارد زندگی پر
دردسرم کردم
ـ اگه این آتیش ، این آسمون پرستاره و این چادر پشت
سرمون دردسره که من عاشق این زندگی پر دردسرم
دست راستش را دور کمرم حلقه کرد من هم سرم را به
شانه اش تکیه کردم
سادگی فکر و احساس یارم را دوست داشتم و جذابیت ظاهری اش عنصر زنانه ام را برانگیخته میکرد …