از این بی کسی ها
از این دلشوره ها
نمی هراسم…
خوبی تو برای تمام لحظات نفس کشیدن کافیست …
حتی کلمه هم عاجز میماند
این لفظ گران
که لایق هیچ کس نیست
اما … همه ی تو را در پناه توصیفش قرار می دهد…
در برابر تو سر تعظیم فرود می اورد…
بزرگی ات را درخشنده تر میکند…
حتی نوازش دستهایت هم تابان است…
گرما بخش جان من است…
تو باشی من هستم…
تو خوبی من خوبم… !
حتی تنهایی ات لایق ستایش است…
تو معنای تکاملی… در بند روزمرگی اسیری و من…
تویی را میخواهم که گریبان گیر درد ادم های بد هنوز خوبی…! بد مثل زشتی یک بغض… یا بدتر…
بدتر از باور یک رویا …
به بدی همه ی باور ها …
و تو خوبی… انقدر خوب که جای تمام بدی ها را بگیری…
انقدر خوبی که بزرگی ات بر روی تمام کوچکی های من چشم می بندد…
تو خوبی… به خوبی یک رویای ناب…
خوبی مثل نور کم سوی ستاره ها در روز …
خوبی مثل…!
و هستی… و بودنت را میخواهم…
باشی… و بمانی…. تا تمام تیره روزی من در خوبی تو ذوب شود…
دستهایم را بگیر…
مهم نیست که این رویای بد و بزرگ، دروغ است…
من از باورش سرمستم…
من در انتظار امدن تو می مانم…
تا بیایی
تا بمانی
تا باشی
همینطور خوب …. بیایی و بمانی وباشی…