صندلی را برداشت و کنار تخت قرار داد.آرنجش روی بالشت او نهانیده شد و دستان کوچکش را با دست دیگر در بر گرفت.
پلک های دلنواز لرزید و سپس جنگل سبزش، مات چهره سامی شد.ثانیه ها کش آمد و هر کدام در سکوت همدیگر را نگاه کردند.
دخترک توقع داشت ساینا را کنارش ببیند اما حضور سامی،انقدر نزدیک! چرا واقعا؟
مرد دست او را بالا آورد و در مقابل چشمان حیران دلنواز، عمیق بوسید! از آن بوسه هایی که قلبت بریزد و نتوان جمعش کرد.
-چی میشه که یک نفر خیلی مهم می شه؟هوم؟چی میشه که حاضر میشی برای یک نفر جونت هم بدی؟
مردمک های چشم دخترک بیشتر از این باز نمی شد.
-دوست داشتن چه شکلی؟
سرد شدن دست دلنواز را حس کرد و با نفسش داغش کرد.
-شده یکی تو بغلت جون بده و جونت رو ببره؟
دلنواز اندیشید و یادش آمد،یادش آمد جان دادن مادرش را در آغوشش!وقتی چهارده سالش بود و کسی در بغلش نفسش رفت و دیگر برنگشت. اشک از گوشه پلکش راه افتاد و نا مفهوم پلک زد.
حرف های مرد بی سر و ته در گوشش نشست.نه خواب بود نه رویا. بیداری مطلق ! سامی روی انگشت حلقه اش را بوسید.
-من عاشقی بلد نبودم که تو، تموم من رو زیر و رو کرد.
مفهوم این جمله را تنها خودش فهمید. دست راست دلنواز،لرزان بالا آمد و ماسکش را برداشت.
-چی….می گید…من..
اینجا هم می‌خواست قلدرانه راهش را پیش ببرد.
-هیس!
رخ در رخ دخترک نفس زد:
-می خوام امشب، تو همین لحظه بگم که ازت خوشم اومده!
با بهت نگاهش کرد و زمزمه وار گفت:
-ها؟
لبخند تلخی روی لب های سامی نشست و در همان حال گفت:
-تا صبح می تونم بهت بفهمونم.
گیج و ناباور نگاه می کرد اویی را که خواب نما شده بود.خواست حرفی بزند که سامی اجازه نداد.
-بذار بهم فرصت بدیم. هرچقدر که تو بخوای.
-من..
سرش کنار سر او قرار گرفت و چشم بست.نمی گذاشت دخترک حرف بزند.
-اینارو به قلب خودم بدهکار بودم.
دلنواز از گوشه چشم به او خیره ماند و با باز شدن پلک او، سرش را عقب کشید اما دست سامی که میان انبوه موهایش قرار گرفت مانع از فرارش شد و لب هایش اسیر….
فرصت برای آشنایی خوب بود اگر پرده از حقیقت برداشته نمی شد!