– چرا این مار رو بازوته؟
الحق که پرو رویی را تمام کرده‌ام!
– نه باید در کنار دکتر گوش، دکتر چشم هم ببرمت!
– باز چی شد که به فکر چشم‌های من افتادی؟
دست نقش و نگار شده‌اش را در دو سانتی چشمانم می‌گیرد و می‌گیرد و می‌گوید: این اژدهاست نه مار!
چشمانم را چپ و راست می‌کنم و دقیق‌تر که نگاه می‌کنم می‌بینم واقعاً اژدهاست!
پوزخندی می‌زنم و می‌گویم: حیون، حیونه این یا اونش فرقی نداره!
چشم ریز می‌کند و من باز قسم می‌خورم، چشمانش بدون عینک قشنگ‌ترین چشم‌ دنیاست!
– نمی‌ترسی خفه‌ات کنم؟
در حال بستن دکمه‌هایش در چشمانش زل می‌زنم و بی ربط به موضوع بحث مان می‌گویم: چشمات شبیه مار مورفی است!
– اون چیه؟
خیلی آرام و زمزمه وار می‌گویم: یعنی نقره‌ای، نادر، زیبا، گیرا و اما ترسناک!