شارلوت زیبای من با آن موهای بلوند و چشم های آبی. یک زن زیبای آمریکایی که همیشه بوی خوش شنل میداد. مرلین مونرویی بود برای خودش. زیبایی کم‌نظیرش از او یک ستاره ساخته بود. ستاره ای که آواز میخواند و چیزی به سوپراستار شدنش نمانده بود که درگیر عشق جوانی ایرانی شد.
عشق بهزاد بازرگان که از شارلوت یک زن خانه دار ساخت. بهزادی که در آنجا درس میخواند و حقوق ناچیزی را که از کارگری در رستوران میگرفت خرج تهیه بلیت برای تماشای اجرای شارلوت میکرد.
پسری بیست و چند ساله که هرشب جایی ثابت درست مقابل شارلوت مینشست و انقدر با نگاهش عشق به جان شارلوت ریخت که درنهایت قلبش را تسخیر کرد. بعدها شارلوت فهمید که بهزاد چشم و ابرو مشکی با آن چهره شرقی جذاب و دلربا عاشق مرلین مونرو بوده و شباهت شارلوت با او دلش را برده نه خودش. البته برای شارلوت فرقی هم نداشت. عشق و هیجان روزها و سال های ابتدایی آشنایی به هر حقیقتی چیره است.
گذشته ها که گذشته اما من هنوز هم معتقدم که اگر شارلوت خود را درگیر عشق بهزاد نکرده بود حالا یک ستاره بود. اصلا بیخیال همه چیز. حالا که شارلوت عزیز من نبود که دیگر این چیزها اهمیتی نداشت.