رختخوابش رو توی اتاق بغلی که اتاقِ مهمان بود پهن کردم.
یه بالشتِ تمیز براش گذاشتم و ملحفه‌ای روی تشک…
نمی‌دونم چرا اینطوری ازش برداشت می‌کنم که وسواس داره و ناخودآگاه وسواسش، همون لحظه به منم منتقل شد…
ملحفه رو صافه صاف روی تشک پهن کردم، پتو رو مرتب گذاشتم و یه شمعِ معطر توی اتاق روشن کردم.
پرده رو کشیدم تا نورِ صبحگاهی آزارش نده…
به خودم که اومدم گفتم، برای کی داری این کارهارو می‌کنی؟
محبتِ پدر و مادرتو مسخره می‌کنی، بعد خودت داری با هزار وسواس، وسایل اتاق رو براش شبیه یه هتلِ پنج ستاره می‌چینی؟
جلوی پنجره پلک بستم…
من ذاتا دخترِ مهربونی‌ام و اینو بی‌منت به دیگران می بخشم، ولی آدمی مثل اردوان و سواستفاده‌هاش رو نمی‌تونم تحمل کنم.
حتی اگه از این دست محبت‌های زیر پوستی داشته باشم.
چراغ‌خواب رو روشن کردم و چرخیدم تا بیرون برم، که با دیدنش جلوی درِ اتاق نفس‌هام به شماره افتاد.
از لحظه‌ای که رفتم بیرون در رو براش باز کردم و منو تنها دید، با عصبانیت گفت:
” چرا پناه‌و نیوردی، مگه نگفتم میام دنبالش، برو بیارش، می‌برمش خونه”
با تته‌پته گفتم:
” بیا داخل اردوان، پناه حالش خوب نیست، تب داره، خوابیده، چطور با این حال می‌خوای ببریش الان نبرش”
با حرص و خشم هلم داد و وارد خونه شد و تنها گفت:
” خدا به دادت برسه”