روزی می آید که نمیفهمی خواب است یا بیداری.
روز است یا شب، تلخ است یا شیرین.
از آن مرض های نا علاج می‌گیری وتازه می فهمی چه مرگت شده!
بلا به دور اما تو هم روزی در پس چشمان کسی دلت را میبازی و عاشق می‌شوی!
با هر لبخندش، نفست در دلت حبس میشود و دستت بی قرار تمنای دستانش را میکند.
کسی در قلبت جان می‌گیرد و جانِ دلت میشود.
آن روزها را خوب به خاطر بسپار!
بگذار مرضت به اعماق تنت نفوذ کند و ذره ذره درگیرت کند.
اصلا بگذار سرطان شود و قصد جانت را بکند چون شاید روزی…
جانِ دلت جان بکند از دلت و جای خالی اش تا مدت ها روی قلبت سنگینی کند.