هق هق گریه‌اش بلند شد و منصور بی هیچ حرکتی، مات و مبهوت ایستاده و پاهایش خشکیده بود. زبانش بند آمده و حتی نفس کشیدن را از یاد برده بود.
ملافه توی مشتش جمع شد و با غیظ ادامه داد:
– چجوری ازش بدم نیاد وقتی همیشه مثل یه کوه بزرگ جلو من و خواسته‌هام قد علم می‌کنه؟ کاش حداقل لیاقت عشق تو رو داشت و من دلم خوش بود که تو خوشبختی… ولی نیستی منصور. خوشبخت نیستی و داری تظاهر می‌کنی به خوشبختی و این از هر عذابی برای من بدتره!
منصور مثل مجسمه‌ای خشکیده بود که حالا جان گرفته و تقلا دارد حرکت کند. سرش را که چرخاند، تمام عضلات گردن و فکش درد گرفت. تمام اجزای صورتش انگار فلج شده بود و هیچکدام برای واکنشی به حرف دخترک، کوچکترین حرکتی نداشتند. مقابل منصور نشست. با درمانگی لب باز کرد:
– خودت بگو منصور… خودت بگو حالا چکار کنم؟ چرا به هر ریسمونی چنگ می‌زنم نمی‌شه از بندت خلاص بشم؟ درد متین فقط نبودنش نیست… درد سر باز کردن یه زخم کهنه و قدیمیه.
صورتش را با دست‌ها پوشاند و اشک ریخت. منصور به سختی لب باز کرد و گفت:
– داری چرند میگی… زده به سرت!
صدایش بی‌جان بود و لبخند محو و تمسخرآمیزی بر لب داشت. کمی به دخترک خیره ماند و با استهزاء ادامه داد:
– اونقدر تو این خونه تنها موندی و فکر کردی که خُل شدی… خودتم نمی‌فهمی چی میگی!
نگاهش را بالا گرفت و گفت:
– من می‌فهمم چی می‌گم… من دارم به اولین عشقم، به کسی که خودمو باهاش شناختم و از همون اول می‌دونستم یه عشق ممنوعه‌اس اعتراف می‌کنم. قرار نبود هیچوقت کسی از این راز دلم باخبر بشه، اما اون لعنتی خودش با دست‌های خودش همه چی رو خراب کرد. من که می‌خواستم برم، من که می‌خواستم فراموش کنم، اما…
حرفش را ناتمام رها کرد و با چشم‌های خیس از اشک به منصور خیره ماند که اخم غلیظی به چهره داشت.