راهی بیمارستان شدیم، زانوم در رفته بود و دکتر همینطوری که با من و عطا حرف می زد زانومو معاینه می کرد که یهویی بدون آمادگی جا انداخت. انگار من روی هوا رفتم و اومدم پایین و از ته گلوم جیغ کشیدم.
عطا بی طاقت یه دستمو توی دستش محکم گرفت اما من…من از سر احوالم سرمو به شکمش که بالا سرم ایستاده بود، چسبوندم. از بین اشکام دیدم که دکتر داره نگامون می کنه.
تا اون لحظه سه بار از عطا پرسیده بود:”تو زدی؟ نکنه تو خیابون زدی تو سر و صورتش؟ نکنه دست به زن داری؟” همش با چشم و ابرو بهم اشاره می کرد تا راستشو بگم. چی راست بود؟ این که شوهر لاابالیم دنبالم کرد و هم خونه ام نجاتم داد؟
چقدر این دو جمله برای جماعت ما چندش آوره اما کسی نمی دونه پشت قضیه چیه، برای همینه می گن قضاوت نکنید، برای همینه که اما علی (ع) می گه حتی اگر به چشم چیزی رو دیدین هم قضاوت نکنید…اما ما همه ی حاکمیم و همیشه کلاه قاضی روی سرمونه.
عطا با ترحم و عصیان که هردو به یک اندازه چاشنی اخم و چین و انقباض عضلات صورتش بودن، نگام کرد و گفت:
-ساقی؟ الان دردت کمتر می شه و دکتر بهت مسکن می ده. بریم خونه نمک داغ می ذارم روی زانوت بهتر می شی.
با همون رنج و ضجه ای که کنترل می کردم گفتم:
-نمک؟ تنم زخم داره نمک می سوزونه.
عطا-مامانم تو یه کیسه نمک داغ شده می ریخت و روی زانوی بابام می ذاشت وقتی درد می گرفت.
دکتر رو به پرستار گفت:
-زخم دستاشم تمیز کنید؛ دفترچه بیمه دارین؟
عطا-نه آزاد بنوسید؛ می تونم ببرمش؟
دکتر-ببری خامش کنی باز باهات زندگی کنه؟
عطا شاکی و تلخ گفت:
-دکتری یا خاله زنک؟
قلبم هری ریخت و متعجب ساعد عطا رو گرفتم و دکتر شاکی گفت:
-این چه طرز حرف زدنه آقا؟ فکر کردی منم این زن بدبخت زیر دستتم؟
عطا بلند و عصبانی با اون صدایی که ذاتا خش داشت اما هر حسی اون خش رو تبدیل به یه صدای بم و پر تشعشع می کرد، گفت:
-با کی ای؟ هان؟ با کی ای؟ من غیرتم به ناموسم بنده، خودمو ممکنه بزنم اما دست روی زن بلند نمی کنم، اگر مردای دور و بر تو کمتر از حیونن قرار نیست هی بچسبونی…
-عطا…عطا…