من یه راهی رو با دلم رفتم که با هیچ عقل و منطقی نمی‌تونم ازش برگردم.

***

حالا می‌فهمم هر کدوم از ما سه تا بچه، به نوعی آسیب دیده بودیم و هستیم. اما بین ما نیلا کسی بود که تمام این مدت نقاب داشت و حالا با شکستن و افتادن نقابش، تمام چیزهایی که زیر اون پوسته مخفی کرده بود، مثل یه آتشفشان کمر به نابودی و سوزوندنش بسته!

***

قاب عکسمون رو توی بغلم فشار میدم اما حقیقت اینه که خودمو توی آغوشش گم می‌کنم.

***

تلخی حرف‌هاش مثل قرص کپسولیه که می‌خوری و می‌خوای قورت بدی اما ته کامت می‌ترکه و زهرت میشه.

***

من عاشقتم! اما می‌ترسم ازت! تو می‌فهمی ترس عاشق چه درد ناسوریه؟ شاید هم از تو نه…از دل خودمه که می‌ترسم.

***

غلت می‌زنم و به ماه پشت می‌کنم…من شب بی‌ستاره خودم رو می‌خوام!

***

دنیا از چند جهت ممکنه بچرخه که کمتر از یک سال مامن آرامش و صندوقچه رازهات اینطور تکه تکه شه؟ مادری که حتی شنیدن صدای قدم‌هاش برام صدای پای خدا بود حالا شده اون ناظم سنگدلی که می‌دونم هر بار بهم برسه چیزی پیدا می‌کنه تا به خاطرش خطکش چوبی حرف‌هاش رو ارزونیم کنه.

***

شدم یه کاغذ که تمام خط پر از حرفه و به ناخوانایی رسیده…

***

عشق و عاشقی تاریخ انقضا داره نورا. اما قدرت و عزت نفس موندنیه و به زندگی یه زن معنی میده.

***

به تک برگ جدا افتاده از شاخه که یه روز زودتر عزم خزون کرده و توی هوا معلق تاب می‌خوره نگاه می‌کنم و می‌گیرمش.
– کاش فصل جدید زندگیمون به خوشرنگی پاییز باشه…

***

زبون درنای من سکوته و توی همین سکوت زندگی می‌کنه و زندگی می‌بخشه…

***

زمزمه می‌کنم:
– دوباره دلتنگی…دوباره حسرت…دوباره آه…
چشم‌هام تار میشه از اشک و نور شمع‌ها با هم یکی میشن.
– دیار؟
یه “هوم” کوتاه بعنوان جواب از بین لب‌هاش خارج میشه و من میگم:
– دلتنگی و حسرت و آه رو الکی با شعر و داستان قشنگش کردن…این‌ها شکنجه‌ان!
لرزیدن خفیف و کوتاه شونه‌اش رو حس می‌کنم و بعد سرش رو از روی زانوهاش برمی‌داره و نگاهم می‌کنه.
– اوهوم…منتها منتظر بودن خوبه…آدمیزاد خسته میشه…اما لااقل انگار یه امید و آرزویی توشه…حالیته چی میگم؟
سرم رو به نشونه مثبت تکون میدم.
گوشه چادرم رو می‌تکونه و با لبخند و صداش که چند برابر خش افتاده میگه:
– آفرین نورجان.

***

در آلونک باز میشه و خسته‌ترین و خواستنی ترین خاکستری زندگیم بیرون میاد. ناله طولانی و مداوم زمین و زمان خاموش میشه و بالاخره دنیا سکوت می‌کنه. سمتش می‌دوم و دست‌هام رو دور گردنش حلقه می‌کنم. اون هم حرفی نمی‌زنه و فقط بدون مکث بالا می‌کشونتم تا راحت تر صورتم رو بوسه بارون کنه. پیشونیم رو روی شونه‌اش می‌ذارم، اشکم می‌چکه و این بار لب‌هاش گوشه چشمم فرود میان تا بالاخره صداش رو بشنوم.
– ای پیش مرگ چیشوی انگو ماهت بشم!
با هراس سرم رو تکون میدم.
– نه!! دیگه مرگ نه! رفتن هم نه! بمون…فقط بمون.

***

تو امید منی. امید، هرچند کوچیک باعث تداوم نترسیدنه. تو ترس نداری!

***

من و هزار نفر دیگه الان جلوی چشم این می‌مردیم ککش هم نمی‌گزید نور! بوی پول و سود یه جور دماغش رو پر کرده که زده به چشمش کور هم شده! از خون دل بقیه عسل می‌دوشن واسه خودشون…فقط این نه‌ها…هزارتا دیگه عین این یابو توی هر قشری هستن.
حالا تو بگو بهم…وقتی خودمون به خودمون رحم نداریم توقع داریم خدا بهمون رحم کنه؟!

***

اسطوره؟! تا یه جایی از مادرت برای خودت اسطوره ساختی، بعد سیامک و شایلی شدن بت و کعبه آمالت، حتی یه مدت من برات خدا بودم! حالا هم درنا؟! انقدر برای ایمان داشتن به خودت ضعیفی؟! تا وقتی انقدر از قدم‌های هر کس که از زندگیت گذر می‌کنه محراب می‌سازی و سجده می‌کنی، به پاهات ایستادن یاد نمیدی. اونقدر کوتاه و کوچیک می‌مونی که حتی گردنت هم خسته میشه از به بالا نگاه کردن.

***

دیار…من گم شدم توی این طوفان که راه و چاه و باور و ناباوریم رو گم کرده از من…
تو کجا خودت رو به نبودن زدی؟

***

دیار هر بار اومدن رو انتخاب کرد چون از رفتن می‌ترسید.

***

گاهی زخم‌هایی می‌خوریم و می‌زنیم که هیچوقت نه درمان میشن و نه بخشیده…

***

– الهی چیشوم ببندی.
کمی صورتم رو ازش فاصله میدم تا بهتر چهره‌اش رو ببینم.
– یعنی چی؟
لبخندش غم دنیا رو حمل می‌کنه وقتی جواب میده:
– یعنی وقتی می‌میرم تو پیشم باشی تو چشم‌هام رو ببندی…

***

کوچولوی طفلکم، یه بخشی از من مرده، کشته شده.
بخش دیگه‌ وجودم که زنده‌است متعلق به توئه.
بخش مرده من رو هیچوقت مانع اینکه دوست داشتنم رو باور کنی ندون.
شاید به همین زودی‌ها همه من تموم شه.

***

تو هنوز باید زندگی کنی!! این بودنت کنار من مردگی هم نیست!

***

انقدر تکرار نکن که به خاطر بچه تو رو خواستم. من تمام تو و تمام نقش‌هایی که می‌تونستی داشته باشی رو برای زندگیم خواستم. من یه نور دیگه از تو می‌خواستم…