خودمو بغل گرفتم…
مثل جوجه‌ای بی‌پناه گوشه‌ی تخت کز کرده بودم و مویه سر می‌دادم برای تمام داشته‌هایی که حالا از دستم رفته بودن.
مامان… مامان مامان منو فرستادی بیام واسه شازده‌ت غذا درست کنم، خونه‌شو تمیز کنم، اومدم به زندگیِ داداشم سروسامون بدم، ولی دوستِ عوضیش دخترِ بیچاره‌تو غارت کرد…
هق زدم، صدای میلاد یک لحظه هم آروم نمی‌شد.
داد میزد، عربده می‌کشید، حتی کارشون به دعوا رسید و صدای شکستن و خرد شدنِ وسیله‌هارو شنیدم.
میلاد جنون گرفته بود و دوستِ نامردش سعی می‌کرد توجیهش کنه در مورد من اشتباه کرده، اول به آرومی ولی بعد مجبور شد اونم مثل میلاد داد بزنه، عربده بکشه و غیرت خودش رو به سخره بگیره برای خبط بزرگی که به من زده…
میلاد که با تحکم گفت:
– پاش می‌مونی.
من مُردم… مُردم از حرفی که برادرم به‌خاطر جمع کردنِ آبروریزی که توسط بهترین دوستش رخ داده به زبون آورده…
از پیغام محکمی که شبیه دستور بود و رفیقش فقط باید اجراش می‌کرد و اون که گفت:
– نامردم اگه این کارو نکنم، پاش می‌مونم.
سوختم و در خلوت و سکوتِ اتاق بلند زدم زیرِ گریه…
چطور می‌شه با یه اشتباه زندگیم نابود بشه!
خدا لعنتت کنه وریا، خدا لعنتت کنه که منو نابود کردی…
میلاد- مهتاب برو یه سر بزن به خواهرم من‌که روم نمی‌شه تو صورتش نگاه کنم، برو ببین حالش چطوره.
مهتاب کیه این وسط !! اصلا توی این خونه چه غلطی می‌کردن !!
در اتاق باز شد، نگاهم به دختر افتاد.
با تأسف نگاهم می‌کرد، موهای بلند و بلوندشو عقب زد و برگشت به اونایی که بیرون از اتاق بودن، با تاسف گفت :
– بیداره فقط به‌نظر من بهتره ببریتش بیمارستان، هم به‌خاطر تجاوزِ این احمق، هم به‌خاطر شوکی که بهش رسیده.
تا اسم تجاوز رو آورد دوباره زدم زیر گریه.
صدای نفس‌های عصبی مردهای بیرون از اتاق رو شنیدم. میلاد چیزی واگویه کرد، شایدم به اون فحش داد.
دختر اومد به طرفم. دستش روی بازوم نشست. خودمو عقب کشیدم:
– بهم دست نزن.
– باید ببریمت بیمارستان، پاشو کمکت کنم لباس بپوشی.
جیغ زدم :
– به من دست نزن.
بلند داد زد:
– باورم نمی‌شه وریا، تو چقدر احمقی که نفهمیدی این یه دخترِ لطیفه زیردستت.